Tου Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη.
Η ιστορική συμφωνία των Πρεσπών έγινε πραγματικότητα. Και επιτρέψτε μου τον όρο «Ιστορικής», γιατί ανεξάρτητα αν θεωρούμε την συμφωνία των Πρεσπών , επιζήμια ή επωφελής για τα εθνικά συμφέροντα, δεν πρέπει τα ιδεολογικά καλειδοσκόπια όλων μας, να υποβαθμίσουν ή να αλλοιώσουν την ιστορικότητα των ημερών. Η Ιστορία - οι ιστορικές εξελίξεις που σημαδεύουν την πορεία ενός λαού, ενός έθνους - δεν συστέλλεται και δεν διαστέλλετε σε σημαντικότητα ανάλογα με τις ξεχωριστές ιδεολογικές αφετηρίες και καταβολές του καθένα και της καθεμιάς.
Και όμως σε τούτες τις ιστορικές στιγμές απουσίαζε ο διάλογος μέσα στη κοινωνία. Τα συλλαλητήρια και οι αντισυγκεντρώσεις δεν είναι διάλογος, όχι. Καλώς τα πλαισιώνουν όσοι τα πλαισιώνουν και ασκούν το μέγιστο δημοκρατικό τους δικαίωμα στη διαφωνία και διαμαρτυρία, όμως δεν αποτελούν «κοινωνικό ντιμπέιτ».
Μοιάζει μάλλον με μια παράταση μάχης. Λίγο πριν την εφόρμηση στο πεδίο της μάχης, κραδαίνοντας λάβαρα και σημαίες. Σφηνωμένοι και μαρμαρωμένοι σαν αγάλματα στις πλατείες του Συντάγματος και του Λευκού Πύργου, με βασικές αδυναμίες κατανόησης της διπλωματικής γλώσσας και φύσης της χώρας μας , με μια θεώρηση των διεθνών σχέσεων και της ύστερης ιστορίας της χώρας , που μοιάζει με ένα βομβαρδισμένο τοπίο παρά με καλοφτιαγμένες πολιτείες νόησης.
Από την άλλη, κατώτεροι του μετρίου οι εισηγητές και οι υποστηρικτές μιας πρωτοφανούς διπλωματικής επίτευξης. Είναι αλήθεια, με τόσες κολοτούμπες που έκανε αυτή η κυβέρνηση, δύσκολα μπορεί να αποδείξει το αυταπόδεικτο. Ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι υπέρ των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας. Μιμητές ενός άκρατου εμφυλιοπολεμικού λόγου, βγαλμένου από τα τρίσβαθα της ιστορίας μας – ενός λόγου που η ανανεωτική αριστερά καταγγέλλει και το ΚΚΕ αποφεύγει - . Τέλος, οπαδοί του κάλπικου διπολισμού και των σκελετών στην ντουλάπα.
Το συναίσθημα δεν είναι ένα απόστημα στην προσπάθεια του κάθε έθνους να αναμετρηθεί με την ιστορία του. Δεν μπορείς να το αφαιρέσεις. Αν δεν πλαισιώνεται όμως από ρεαλισμό και νηφαλιότητα, τότε καταλήγει στον πιο άγριο πρωτογονισμό και στην τραγωδία. Δύσκολη κατάσταση. Ανάμεσα στο συναίσθημα και στον ρεαλισμό – υπάρχει ένας ακατάπαυστος διάλογος, μια πυρετώδης αναμέτρηση,
Ιστορία από μόνης της σημαίνει διάλογος. Ο Ιστορικός διαλέγεται τόσο με το παρελθόν, με τα ιστορικά πεπραγμένα του παρελθόντος, όσο και με το παρόν του. Και μέσα από αυτή την – εν πολλοίς - βασανιστική συζήτηση ανευρίσκονται τα ιστορικά γεγονότα και καταγράφεται η ιστορία. Τα γεγονότα πρώτού αποφασίσει ο ιστορικός αν είναι «ιστορικά» δεν υπάρχουν. Προκύπτουν από την παραπάνω διαδικασία του διαλόγου μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος.
Όμως, όταν η ιστορία γράφεται, όταν τα γεγονότα έχουν σάρκα, αίμα και οστά, τότε ελάχιστες είναι οι φορές που πρυτανεύει ο διάλογος. Ελάχιστες είναι οι φορές, που οι κοινωνίες σε κρίσιμα εθνικά θέματα, διαλέξανε την αναμέτρηση μεταξύ Συναισθήματος και Ρεαλισμού. Σε αυτή την εξέλιξη κρίσιμο ρόλο παίζουν οι ηγεσίες των κοινωνιών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να φέρει μια συμφωνία ώστε να «κλείσει» ένα κρίσιμο εθνικό ζήτημα. Ένα εθνικό θέμα, που εκ φύσεως κυριαρχείται από συναίσθημα. Αρνήθηκε την δημιουργία ενός εσωτερικού μετώπου υποδοχής, αρνήθηκε την σοβαρή και έντεχνη συζήτηση, διαλέγοντας να κάνει εμπάργκο σε κανάλια και να λοιδορεί τους διαφωνούντες.
Σε μια σοβαρή χώρα όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί θα καθόντουσαν γύρω από ένα στρόγγυλο τραπέζι Εθνικής Ασφάλειας και θα έβγαινε μια πολυπόθητη κοινή εθνική γραμμή. Σε μια σοβαρή χωρά, αυτό θα απαιτούσε η κοινωνία από τους εκλεγμένους κομματικούς φορείς.
Μέσα σε ένα πολτοποιημένο χρονικό διάστημα παρέλασαν μπροστά στα μάτια της κοινωνίας, μνήμες, πληγές και εφιάλτες, όλα φαντάσματα του εθνικού παρελθόντος: Οι Τσάμιδες, Το Αμπεκεντάρ, Οι Σλαβομακεδόνες του ΚΚΕ, το Ίλιντεν, Η Μακεδονία του Αιγαίου, ο Τίτο, Το ρετσινόλαδο.. Δίχως λογική επεξεργασία, δίχως φίλτρα. Ένα ανάκατος κιμάς από γεγονότα, μνήμες και συναισθήματα.
Αυτή η κυβέρνηση προτίμησε να υβρίζει διαφωνούντες και να τους αμαυρώνει. Ακόμα και αυτήν την ύστατη στιγμή επέλεξε να επενδύσει στον κοινωνικό και ιδεολογικό εκβιασμό, οδηγώντας στον διχασμό. Και ύστερα να εμφανιστεί ως η μόνη δύναμη που άρχει στην κοινωνία.
Η πολιτική παρακαταθήκη της κυβέρνησης σε εικόνες θα είναι συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια, δράματα και τραγωδίες. Φωνές, κραυγές, κλάματα. Όροι πολιτικού κανιβαλισμού, όπως «Παλαιό πολιτικό σύστημα» και «Ηθική υπεροχή..» μουσολινικού τύπου. Τον έντεχνο κοινωνικό διχασμό του που έχτιζε από το 2013-14, τον μετέτρεψε το 2019 σε εθνικό.
Κατάφερε να συντηρήσει μια Ελλάδα «παράλληλων μονολόγων» που έλεγε και ο Σεφέρης, μα πάνω από όλα μια Ελλάδα χαμηλών προσδοκιών και ασθενικών πτήσεων. Ύστερα, «όπου και αν ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει».
Το ΒΒC, εξέδωσε ένα ρεπορτάζ μιλώντας για μια «καταπιεσμένη Μακεδονική εθνότητα» μέσα στην ελληνική επικράτεια, ξεχνώντας ότι αναφέρεται στην Ελλάδα του 2019, στην Βαλκανική του 2019, παραγράφοντας το γεγονός ότι η συμφωνία κλείνει μια και καλή τα δήθεν «ανοιχτά θέματα» περί Μακεδονικής μειονότητας , ξεχωριστής εθνότητας, στην Ελλάδα. Διαθέτει η κυβέρνηση το ανάλογο διεθνές status και κύρος να προασπίσει δυναμικά την ίδια την πτυχή της αλήθειας; Ας είναι καλά το ελληνικό διπλωματικό σώμα, που έσπευσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους..
Ο κύριος λόγος της ευρύτατης κοινωνικής απαξίωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών έρχεται μέσα από την αγανάκτηση για μια κυβέρνηση διχασμού, κανιβαλισμού, κυνικότητας και μονολόγου. Μιας κυβέρνησης ανίκανης να συλλέξει τις διαφωνίες και τις συμφωνίες των πολιτών σε έναν ισότιμο, πολύχρωμο εθνικό καμβά με συνοχή και μέτρο. Επέλεξε να κορνιζάρει στην ιστορία ένα κατακερματισμένο κοινωνικό παζλ.
Η ιστορική συμφωνία των Πρεσπών έγινε πραγματικότητα. Και επιτρέψτε μου τον όρο «Ιστορικής», γιατί ανεξάρτητα αν θεωρούμε την συμφωνία των Πρεσπών , επιζήμια ή επωφελής για τα εθνικά συμφέροντα, δεν πρέπει τα ιδεολογικά καλειδοσκόπια όλων μας, να υποβαθμίσουν ή να αλλοιώσουν την ιστορικότητα των ημερών. Η Ιστορία - οι ιστορικές εξελίξεις που σημαδεύουν την πορεία ενός λαού, ενός έθνους - δεν συστέλλεται και δεν διαστέλλετε σε σημαντικότητα ανάλογα με τις ξεχωριστές ιδεολογικές αφετηρίες και καταβολές του καθένα και της καθεμιάς.
Και όμως σε τούτες τις ιστορικές στιγμές απουσίαζε ο διάλογος μέσα στη κοινωνία. Τα συλλαλητήρια και οι αντισυγκεντρώσεις δεν είναι διάλογος, όχι. Καλώς τα πλαισιώνουν όσοι τα πλαισιώνουν και ασκούν το μέγιστο δημοκρατικό τους δικαίωμα στη διαφωνία και διαμαρτυρία, όμως δεν αποτελούν «κοινωνικό ντιμπέιτ».
Μοιάζει μάλλον με μια παράταση μάχης. Λίγο πριν την εφόρμηση στο πεδίο της μάχης, κραδαίνοντας λάβαρα και σημαίες. Σφηνωμένοι και μαρμαρωμένοι σαν αγάλματα στις πλατείες του Συντάγματος και του Λευκού Πύργου, με βασικές αδυναμίες κατανόησης της διπλωματικής γλώσσας και φύσης της χώρας μας , με μια θεώρηση των διεθνών σχέσεων και της ύστερης ιστορίας της χώρας , που μοιάζει με ένα βομβαρδισμένο τοπίο παρά με καλοφτιαγμένες πολιτείες νόησης.
Από την άλλη, κατώτεροι του μετρίου οι εισηγητές και οι υποστηρικτές μιας πρωτοφανούς διπλωματικής επίτευξης. Είναι αλήθεια, με τόσες κολοτούμπες που έκανε αυτή η κυβέρνηση, δύσκολα μπορεί να αποδείξει το αυταπόδεικτο. Ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι υπέρ των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας. Μιμητές ενός άκρατου εμφυλιοπολεμικού λόγου, βγαλμένου από τα τρίσβαθα της ιστορίας μας – ενός λόγου που η ανανεωτική αριστερά καταγγέλλει και το ΚΚΕ αποφεύγει - . Τέλος, οπαδοί του κάλπικου διπολισμού και των σκελετών στην ντουλάπα.
Το συναίσθημα δεν είναι ένα απόστημα στην προσπάθεια του κάθε έθνους να αναμετρηθεί με την ιστορία του. Δεν μπορείς να το αφαιρέσεις. Αν δεν πλαισιώνεται όμως από ρεαλισμό και νηφαλιότητα, τότε καταλήγει στον πιο άγριο πρωτογονισμό και στην τραγωδία. Δύσκολη κατάσταση. Ανάμεσα στο συναίσθημα και στον ρεαλισμό – υπάρχει ένας ακατάπαυστος διάλογος, μια πυρετώδης αναμέτρηση,
Ιστορία από μόνης της σημαίνει διάλογος. Ο Ιστορικός διαλέγεται τόσο με το παρελθόν, με τα ιστορικά πεπραγμένα του παρελθόντος, όσο και με το παρόν του. Και μέσα από αυτή την – εν πολλοίς - βασανιστική συζήτηση ανευρίσκονται τα ιστορικά γεγονότα και καταγράφεται η ιστορία. Τα γεγονότα πρώτού αποφασίσει ο ιστορικός αν είναι «ιστορικά» δεν υπάρχουν. Προκύπτουν από την παραπάνω διαδικασία του διαλόγου μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος.
Όμως, όταν η ιστορία γράφεται, όταν τα γεγονότα έχουν σάρκα, αίμα και οστά, τότε ελάχιστες είναι οι φορές που πρυτανεύει ο διάλογος. Ελάχιστες είναι οι φορές, που οι κοινωνίες σε κρίσιμα εθνικά θέματα, διαλέξανε την αναμέτρηση μεταξύ Συναισθήματος και Ρεαλισμού. Σε αυτή την εξέλιξη κρίσιμο ρόλο παίζουν οι ηγεσίες των κοινωνιών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να φέρει μια συμφωνία ώστε να «κλείσει» ένα κρίσιμο εθνικό ζήτημα. Ένα εθνικό θέμα, που εκ φύσεως κυριαρχείται από συναίσθημα. Αρνήθηκε την δημιουργία ενός εσωτερικού μετώπου υποδοχής, αρνήθηκε την σοβαρή και έντεχνη συζήτηση, διαλέγοντας να κάνει εμπάργκο σε κανάλια και να λοιδορεί τους διαφωνούντες.
Σε μια σοβαρή χώρα όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί θα καθόντουσαν γύρω από ένα στρόγγυλο τραπέζι Εθνικής Ασφάλειας και θα έβγαινε μια πολυπόθητη κοινή εθνική γραμμή. Σε μια σοβαρή χωρά, αυτό θα απαιτούσε η κοινωνία από τους εκλεγμένους κομματικούς φορείς.
Μέσα σε ένα πολτοποιημένο χρονικό διάστημα παρέλασαν μπροστά στα μάτια της κοινωνίας, μνήμες, πληγές και εφιάλτες, όλα φαντάσματα του εθνικού παρελθόντος: Οι Τσάμιδες, Το Αμπεκεντάρ, Οι Σλαβομακεδόνες του ΚΚΕ, το Ίλιντεν, Η Μακεδονία του Αιγαίου, ο Τίτο, Το ρετσινόλαδο.. Δίχως λογική επεξεργασία, δίχως φίλτρα. Ένα ανάκατος κιμάς από γεγονότα, μνήμες και συναισθήματα.
Αυτή η κυβέρνηση προτίμησε να υβρίζει διαφωνούντες και να τους αμαυρώνει. Ακόμα και αυτήν την ύστατη στιγμή επέλεξε να επενδύσει στον κοινωνικό και ιδεολογικό εκβιασμό, οδηγώντας στον διχασμό. Και ύστερα να εμφανιστεί ως η μόνη δύναμη που άρχει στην κοινωνία.
Η πολιτική παρακαταθήκη της κυβέρνησης σε εικόνες θα είναι συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια, δράματα και τραγωδίες. Φωνές, κραυγές, κλάματα. Όροι πολιτικού κανιβαλισμού, όπως «Παλαιό πολιτικό σύστημα» και «Ηθική υπεροχή..» μουσολινικού τύπου. Τον έντεχνο κοινωνικό διχασμό του που έχτιζε από το 2013-14, τον μετέτρεψε το 2019 σε εθνικό.
Κατάφερε να συντηρήσει μια Ελλάδα «παράλληλων μονολόγων» που έλεγε και ο Σεφέρης, μα πάνω από όλα μια Ελλάδα χαμηλών προσδοκιών και ασθενικών πτήσεων. Ύστερα, «όπου και αν ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει».
Το ΒΒC, εξέδωσε ένα ρεπορτάζ μιλώντας για μια «καταπιεσμένη Μακεδονική εθνότητα» μέσα στην ελληνική επικράτεια, ξεχνώντας ότι αναφέρεται στην Ελλάδα του 2019, στην Βαλκανική του 2019, παραγράφοντας το γεγονός ότι η συμφωνία κλείνει μια και καλή τα δήθεν «ανοιχτά θέματα» περί Μακεδονικής μειονότητας , ξεχωριστής εθνότητας, στην Ελλάδα. Διαθέτει η κυβέρνηση το ανάλογο διεθνές status και κύρος να προασπίσει δυναμικά την ίδια την πτυχή της αλήθειας; Ας είναι καλά το ελληνικό διπλωματικό σώμα, που έσπευσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους..
Ο κύριος λόγος της ευρύτατης κοινωνικής απαξίωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών έρχεται μέσα από την αγανάκτηση για μια κυβέρνηση διχασμού, κανιβαλισμού, κυνικότητας και μονολόγου. Μιας κυβέρνησης ανίκανης να συλλέξει τις διαφωνίες και τις συμφωνίες των πολιτών σε έναν ισότιμο, πολύχρωμο εθνικό καμβά με συνοχή και μέτρο. Επέλεξε να κορνιζάρει στην ιστορία ένα κατακερματισμένο κοινωνικό παζλ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου