Τα «Κίτρινα Γιλέκα», οι μνηστήρες και ο πραγματικός αντίπαλος τους.

Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη.

Τα «Κίτρινα Γιλέκα», αυτό το νεοσύστατο και φαινομενικά αυθόρμητο κίνημα των «αγανακτισμένων» Γάλλων πολιτών, που αγκάλιασε εργάτες, φοιτητές και μαθητές, από την πρώτη στιγμή συσπειρώνοντας τους γύρω από μια συνολική έκθεση αιτημάτων που καταλήγει στην παραίτηση του προέδρου Μακρόν, εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα και έντονα στους δρόμους των Γαλλικών πόλεων και προαστίων, σαν ροή ενός χείμαρρου, που στο διάβα του δεν σύναττα σταματημό.

Είναι δύσκολο να μπορέσει κάποιος να οριοθετήσει την ημέρα έναρξης των διαμαρτυριών, ενώ είναι ακόμα πιο δύσκολο να δώσει κάποιος την ημερομηνία λήξης του, αλλά και των οδών που θα ακολουθήσει έπειτα. Είναι αλήθεια,  τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές του άρθρου, αλλά και άλλες αναλύσεις σε όλη την Ευρώπη που έχει στραμμένα τα μάτια της προς τον Δεκέμβρη της Γαλλίας που θυμίζει Μάη,  το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» είναι ακόμα ζωντανό και μαχητικό, καταφέρνοντας τον νεαρό Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν σε άτακτη υποχώρηση για τον νόμο που προέβλεπε αυξήσεις στα καύσιμα. Η κυβέρνηση απεργάζονταν σχέδιο επιβολής «έκτακτης ανάγκης» έπειτα από τα επεισόδιά των προηγούμενων ημερών, αλλά και έπειτα από την χθεσινή δυναμική παρουσία των «Γιλέκων».

Ο Μακρόν φάνηκε να απαντά με υπέρμετρη αυστηρότητα και αυταρχικότητα. Εικόνες και βίντεο που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου δείχνουν μαθητές γυμνασίων και λυκείων να συλλαμβάνονται σαν αιχμάλωτοι πολέμου, πεσμένοι στα γόνατα και με τα χέρια στο κεφάλι, ενώ γύρω τους πάνοπλοι αστυνομικοί και ειδικές δυνάμεις τους περιφρουρούν με πτυσσόμενα ρόπαλα και όπλα στα χέρια. Παντού προβάλει κυρίαρχο το «Macron demission», δηλαδή, Μακρόν παραιτήσου.

Η αγανάκτηση, υποτίθεται πως προέρχεται από τις αυξήσεις στα καύσιμα, αυξήσεις που πλασάρονται –όπως πάντα στην Ε.Ε.- ως «πράσινες πολιτικές» για την προστασία του περιβάλλοντος. Η σαθρότητα φυσικά των αντιαναπτυξιακών και κοντόφθαλμων τούτων πολιτικών, είναι γνωστές στην Ευρώπη, πόσο μάλλον στα καθ’ ημάς, όπου ο φόρος της πλαστικής σακούλας επιβαρύνει και το πορτοφόλι των πολιτών αλλά και το περιβάλλον, ακάθεκτα, και αν μειώνει την χρήση της πλαστικής σακούλας, το κάνει βάρβαρα και πρόχειρα, δίχως να οδηγεί μελλοντικά στην πλήρη απεξάρτησή από βλαβερά υλικά για το περιβάλλον χωρίς την  φορολογική αφαίμαξη των πολιτών. Το παραπάνω κλίμα στην Γαλλία, τηρουμένων των αναλογιών,  συνεπικουρείται και από το μεγάλο κόστος διαβίωσης αλλά και το δυσανάλογο ύψος των μισθών. Όλοι δείχνουν τον Μακρόν, ως υπαίτιο της αγανάκτησης και ως μια ενσάρκωση της Ευρωπαϊκής ανικανότητας, μιας ανικανότητας όπου φτάνει να παίρνει αμπάριζα όλο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είναι όμως έτσι;

Αυτό που ξεχνάει ( ; ) το σύνθημα «Macron demission», είναι ότι αυτός ο  πολλά υποσχόμενος μεταρρυθμιστής της Γαλλικής δημοκρατίας, ηττήθηκε από το ίδιο το Ευρωπαϊκό κατεστημένο, το οποίο ροκανίζει τα πόδια του, με ασίγαστη μανία.  Αμέσως μετά την εκλογή του, ο Εμμανουέλ Μακρόν, κατέθεσε μια μινιμαλιστική πρόταση για την Ευρωζώνη. Ριζοσπαστική και εκ βάθρων διαφορετική από τα περπατημένα οράματα της Γαλλίας για την Ευρωοικογένεια. 

Ήταν μια ολοκληρωμένη πρόταξη ώστε να πάψει η Ευρωζώνη να αποτελεί ένας πύργος από τραπουλόχαρτα όπου σε μια οικονομική κρίση καταρρέει με ένα φύσημα. Να σταματήσει αυτή η Ηπειρωτική ένωση να λειτουργεί αποδομητικά και υφεσιακά. Μάλιστα, για να το καταφέρει αυτό, είχε αφήσει το ίδιο του το κόμμα, την κοινοβουλευτική του ύπαρξη στο χείλος του γκρεμού, φτάνοντας να αντιμετωπίζει προβλήματα σχηματισμού και στελέχωσης της κυβέρνησης του.  Για την Γαλλία τούτο το όραμα του Μακρόν, ήταν η ζωτική ανάσα που χρειαζόταν η εργατική τάξη και ο μικρομεσαίος πληθυσμός ώστε να σταθεί στα πόδια του ο παραγωγικός και δημιουργικός κορμός της Γαλλικής οικονομίας.

Η τραπεζική ενοποίηση θα έπαιρνε το βάρος  των ανακεφαλαιοποίησων από τις πλάτες των φτωχών πολιτών, όταν μια τράπεζα κατέρρεε, και θα  εφαρμοζόταν μια  ολική Ευρωπαϊκή λύση. Οι καταθέσεις των πολιτών, αν η τράπεζα εν τέλει χρεοκοπούσε, θα ήταν εξασφαλισμένες από τον ESM και την ΕΚΤ. Το κοινό Ευρωπαϊκό ταμείο ανεργίας θα πολεμούσε την ασφυξία που δημιουργούν σε περιόδους οικονομικών κρίσεων στα κράτη με μεγάλη ανεργία και δεν θα οδηγούσε στο μηδενισμό των δημόσιων επενδύσεων και δαπανών. Παράλληλα το Κοινό Ευρωπαϊκό Ταμείο  θα έστρεφε τις επενδυτικές δραστηριότητες σε χώρες, οι οποίες επλήγησαν περισσότερο από την κρίση.

Καμία από αυτές τις προτάσεις δεν καρποφόρησαν. 

Το γερμανικό ευρωπαϊκό κατεστημένο, ο Βολφανγκ Σόιμπλε, η Μέρκελ, απέρριψαν σταδιακά και μια μια τις προτάσεις Μακρόν. Ξεκαθάρισαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να εφαρμοσθεί κοινή φορολογία και κοινό χρέος , ούτε και κοινός Ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, ενώ απόδιωξαν όποια συζήτηση για κοινό ταμείο ανεργίας και επενδύσεων. Ο Μακρόν κουβαλώντας τις ελπίδες ενός Γαλλικού λαού, που τον είδε σαν ένα λογικό και ρεαλιστικό ελπιδοφόρο ανάχωμα απέναντι στην ακροδεξιά Λεπέν και τον εθνολαικισμό της, όσο  και στον τυφλό απομονωτισμό του Μελανσόν, επέμενε στις προτάσεις του, δίχως όμως ένα σχέδιο ρήξης. 

Η άρνηση του να ασκήσει βέτο τον οδήγησαν στην εγκατάλειψη των ανακουφιστικών οραμάτων του για τους Γάλλους και τους Ευρωπαίους πολίτες αλλά και στην εγκατάλειψη ενός μακρόπνοου σχεδίου με τελικό στόχο μια Ευρώπη δημοκρατική, αλληλέγγυα, ενωμένη και ενοποιημένη, δυνατή και πρωτοπόρα απέναντι στις προκλήσεις του αιώνα.

Ο κατήφορος και η παράδοση, όπως και στα καθ’ ημάς το 2015, ακούσανε στο όνομα της λιτότητάς και της υφεσιακής  οικονομικής πολιτικής. Η εφαρμοσμένη λιτότητα, τα  οικονομικά μέτρα που επιβαρύνουν τις τσέπες των Γαλλικών νοικοκυριών, που στενεύουν τα όνειρα των νέων και τους δείχνουν τον δρόμο της ανεργίας μα και της οργής - όπως και η «πράσινη» κρατική  φορολίστευση -  , έχουν προέλευση από τα «θέλω» ενός αυταρχικά δομημένου Ευρωπαϊκού συστήματος, αποτυχημένου και αποδημητικού. Μέσω εφαρμογής βρήκαν την μη εφαρμογή  των οραμάτων  του Γάλλου προέδρου.

Η λιτότητα και η ανάλγητη μετατόπιση των βαρών της κρίσης στις πλάτες των αδύναμων και οικονομικά ασθενέστερων πολιτών φέρνει το αδιέξοδο, την αγανάκτηση και τις συγκρούσεις. Η αυταρχική εν πολλοίς καταστολή που εφαρμόζει ο Γάλλος πρόεδρος είναι οι σπασμωδικές κινήσεις ενός αποτυχημένου και απογοητευμένου και υπό κατάρρευση άρχοντα, ο οποίος έπειτα απο την ήττα του,  εξαναγκάστηκε στο να παίξει έναν κόντρα ρόλο, ο οποίος θα τον οδηγούσε στον σίγουρο πολιτικό αφανισμό του και θα έφερνε την ικανοποιήση στα κέντρα των αποφάσεων της Ε.Ε. και της Γερμανίας. Πρόκειται αναμφίβολα, για μια  τραγική πολιτική φιγούρα.

 Και άλλες φιγούρες όμως φάνηκαν να προσπαθούν να πιάσουν μια πρώτη θέση στη σκηνή. Ο «Ανυπότακτος» Μελανσόν που έσπευσε να βρεθεί στο πλευρό των «Γιλέκων» μα και η «Μαρί Λεπέν» του ακροδεξιού σχηματισμού της Γαλλίας. Αναμφίβολα, πάνε να κεφαλαιοποιήσουν πολίτικά ότι μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί ώστε να εγερθούν έπειτα μέσα από τους καπνούς της οργής και της σύγχυσης  με μια μεγάλη πολιτική πρόσοδο στη μασχάλη, πάνω από το πολιτικό πτώμα του Μακρόν. Σημαία τους, ένα αντιευρωπαϊκό συγκεχυμένο αίσθημα, βερμπαλισμοί και μεγαλοστομίες, όπως και οι ευκαιριακές συνθήκες που αγκαλιάζουν για να τους αναδείξουν. Πρόκειται για τους μετρ του διεθνούς πολιτικού καιροσκοπισμού.

Στα καθ’ ημάς, γνωστοί Ρωσόφιλοι και Πουτινικοί, όπως η ΛΑΕ,  φάνηκαν να διαδηλώνουν στην Αθήνα φορώντας κίτρινα Γιλέκα προς ένδειξή αλληλεγγύης στο Γαλλικό κίνημα.  Δεν γνωρίζουμε αν έφτασαν οι εικόνες με το κίτρινο γιλεκάκι του Λαφαζάνη στα μάτια των Γάλλων πολιτών, -αλλά και αν έφτανε δεν είμαστε και σίγουροι πόσοι από τους «Γάλλους συναγωνιστές» θα τον αναγνώριζαν.. Δεν του είπε κάποιος ότι η δεύτερη φορά έρχεται πάντα σαν φάρσα;

Θα έπρεπε να δημιουργήσει κάποιες εύλογες σκέψεις στην εγχώρια δημοκρατική αριστερά και στις αντιμνημονιακές δημοκρατικές ανανεωτικές δυνάμεις, πως πολιτικά μέρη που εχθρεύονται την οικονομική και δημοκρατική  υπεροχή της "αμαρτωλής" Δύσης, που φλερτάρουν ανοιχτά με την ακροδεξιά και μάχονται για την αποδόμηση της, έσπευσαν να συγχαρούν από την πρώτη στιγμή και να δηλώσουν την άκριτη πολιτική στήριξή τους στα Γιλέκα. Οι δυνάμεις αυτές ήταν και εξ αρχής αντίθετες στο πρόγραμμα του Μακρόν.  Είναι αντίθετες στην οποιαδήποτε πανευρωπαϊκή προσπάθεια που θα σταθεροποιούσε το κοινό οικοδόμημα και θα έδινε  ανάσες στους χειμαζόμενους πολίτες. Αντίθετες σε μια Ευρώπη ισχυρή, δομημένη, ενοποιημένη  και για αυτό ανθρωπιστική, και ειρηνική, δημοκρατική Ευρώπη.

Απεναντίας δείχνουν μια υπέρμετρη αγάπη, στους κύριους εχθρικούς άξονες της  Ευρωπαϊκής Ένωσης: της Ρωσίας και των κρατικών δορυφόρων της. Να σημειώσουμε εδώ πως αμέσως, εκλεκτά ονόματα ηγετών που μάχονται για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα έσπευσαν να συγχαρούν τα κίτρινα γιλέκα, όπως ο Τούρκος πρόεδρος Ταγιπ Ερντογάν..

Την ίδια στιγμή όπου από δεκάδες δημοσιογραφικά sites καταγγέλλουν, ότι ς εκατοντάδες κοινωνικά sites που συνδέονται με την Ρωσία και με Ρωσικούς λογαριασμούς στο Twitter επεδίωξαν να ενισχύσουν τις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων, όπως αναφέρουν και οι  Times. Οι συγκεκριμένοι λογαριασμοί που φαίνονται να ανήκουν σε Ρωσικούς λογαριασμούς τόσο στο Facebook όσο και στο Twitter είναι κατά βάση Anti-Macron και εμπρηστικοί, διακινώντας μέχρι και πλαστές  ειδήσεις “fake news” από διαδηλωτές και αστυνομικούς.

Το τοπίο φαντάζει ομιχλώδες. Σίγουρα όμως τούτη την ομίχλη γύρω από τις παραπάνω εξελίξεις, την υφαίνουν τα παιχνίδια επιρροής της Ρωσίας με την Ε.Ε. αλλά και οι ανορθόδοξες πολίτικές της ίδιας τη Ε.Ε., με τον επικίνδυνο πολιτικό καιροσκοπισμό και τις διπλωματικές σκοτεινές διακρατικές μάχες να δίνουν και να παίρνουν. Φυσικά έχουμε ξαναδεί λαικές εξεγέργσεις, όπως στη Λυβυή και στη Συρία, να αποτελούν βέλη στη φαρέτρα και στα οπλοστάσια αντιμαχόμενων τρίτων κρατών- δεν είναι κάτι καινούριο. Ενώ, μόλις πριν κάτι μήνες , είχαμε αποκαλύψεις για εμπλοκή  Ρώσων διπλωματών στις "Μακεδονικές" διαμαρτυρίες, σε τέτοιο βαθμό, που οδήγησε την κυβέρνηση στην απέλαση τους απο την χώρα. Μήπως ήρθαν τώρα και στην Ήπειρο μας; Οι δυτικοί ηγέτες ξέρουν πολύ καλά απο τούτα τα βέλη, τα επιλέγουν χρόνια για την Μέση-Ανατολή. Μήπως τα έστρεψαν και σε Ευρωπαικό έδαφος;

Τα Κίτρινα Γιλέκα , στο βαθμό που παραμένουν ένα ανεξάρτητο και πολυτασικό πολιτικό κοινωνικό κίνημα,  ορθώς μάχονται για πολλά από τα αιτήματα τους, όπως η φορολογική πράσινη λήστευση, που είναι της μόδας , αλλά και απέναντι στην γενικότεερη  αποτυχία του Μακρόν. 

 Θα πρέπει να προσέχουν τους επίδοξους μνηστήρες, είτε αυτοί είναι κράτη, είτε εσωτερικοί κοινωνικοί και πολιτικοί σχηματισμοί. Όπως επίσης και θα πρέπει να προσδιορίσουν τον εχθρό τους και έξω από τα Γαλλικά σύνορα: εκεί που η πρόταση Μακρόν, με την οποία και εκλέχτηκε ως μια φωτεινή ελπίδα, θάφτηκε χωρίς μνημοσύνη δέηση.  Όμως μιας και διάλεξαν τον δύσκολο και θολό δρόμο της εξέγερσης των Γαλλικών οδοστρωμάτων, οφείλουν να απαντήσουν και σε ένα άλλο μεγάλο ερώτημα: Μετά τον Μακρόν, ποιος και τι; 

Καθώς οι καιροί που ζούμε και οι εξελίξεις που υφαίνονται πάνω από τη  Γηραιά Ήπειρο, είναι πιο πολύπλοκοι και για αυτό πιο επικίνδυνοι από όσο φαίνονται.