Του Σταμάτη Μπατζιακούδη
Αν και υπάρχει το επιστημονικό εργαλείο για την ερμηνεία μεγάλων ιστορικών κοινωνικοπολιτικών γεγονότων - η θεωρία του ιστορικού υλισμού - . Έχει δημιουργηθεί μια έντονη μυθολογία σχετικά με τα γεγονότα του Μαΐου του 1968, μέσω μιας αστικής και μικροαστικής μερίδας του τύπου, που σκοπό έχει να μεταφέρει αυτή τη μυθολογία στο σήμερα αξιοποιώντας την κατά το δοκούν, σε τέτοιο βαθμό που αυτή η μυθολογία σκεπάζει ακόμα και πτυχές των γεγονότων.
Ωστόσο παρ’ όλη την αναπαραγώμενη μυθολογία κανείς δε μπορεί να διαφωνήσει στο ότι τα γεγονότα του Μάιου του 1968 είχαν χαρακτήρα οξυμένης ταξικής σύγκρουσης. Οι συνθήκες που τον δημιούργησαν δε, πρέπει να αναζητηθούν στην φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού και στα πολιτικά τεκταινόμενα της περιόδου, τόσο στη Γαλλία όσο και διεθνώς.
Όπως όλα τα πολιτικά γεγονότα έτσι και η περίπτωση του Μαΐου του 68 πρέπει να αναλυθεί με βάση τη διαλεκτική σχέση οικονομίας - πολιτικής και τον πρωταρχικό ρόλο που παίζει η πρώτη. Για την κατανόηση του φορτίου που είχε συσσωρευτεί, έχει σημασία να παρακολουθήσουμε τις οικονομικές και πολιτικές επιδιώξεις του γαλλικού κεφαλαίου από τις αρχές της πρώτης δεκαετίας μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η περίοδος καπιταλιστικής οικονομικής αναζωογόνησης και γοργής οικονομικής ανόδου που ακολούθησε μετά τις καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε να εμφανίζει σημάδια ανακοπής και ύφεσης, πράγμα που αγκάλιασε πολλά καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης αλλά και τις ΗΠΑ. Έντονο στοιχείο των εξελίξεων είναι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Στα ζητήματα των στρατιωτικοπολιτικών συμμαχιών από τη μια υπάρχει κοινή στάση μεταξύ ΗΠΑ, Γαλλίας, Αγγλίας, Δυτικής Γερμανίας όσον αφορά την επιθετικότητα τους ενάντια στην σοσιαλιστική ΕΣΣΔ. Η Γαλλία από την αρχή επιδιώκει να αναβαθμίσει το ρόλο της ως ιμπεριαλιστική δύναμη στην Ευρωπαϊκή επικράτεια. Στις 17 Μαρτίου 1948 η Γαλλία πήρε μέρος στην ίδρυση «Δυτικής Ένωσης» που συγκροτήθηκε ως γεωπολιτική συμμαχία με προσανατολισμό ενάντια στην ΕΣΣΔ, το 1949 εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, του οποίου η έδρα ήταν το Παρίσι , επιπλέον πήρε μέρος στον κοινό πόλεμο Μ. Βρετανίας, Γαλλίας, Ισραήλ εναντίον της Αιγύπτου, σε απάντηση στην εθνικοποίηση της εταιρίας της διώρυγας του Σουέζ τον Ιούλιο του 1956. Σε αυτό τον πόλεμο εκφράστηκε η έμπρακτη αντίθεση των ΗΠΑ, οι οποίες είχαν συμφέρον να παραγκωνίσουν Μ. Βρετανία και Γαλλία από την περιοχή. Από το 1958 οι κυβερνήσεις Ντε Γκωλ προσανατολίστηκαν στην επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεών τους με τις ΗΠΑ. Τα χρόνια 1960 - 1961 η Γαλλία κατοχυρώθηκε ως ιμπεριαλιστική πυρηνική δύναμη και εναντιώθηκε στις συμφωνίες για απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών.
Οι μεταπολεμικές δεκαετίες για τη Γαλλία είναι περίοδος απώλειας των αποικιών της. Ήδη το Μάιο του 1954 μετά την ήττα στο Ντιεν Μπιεν Φου αποχωρεί από την Ινδοκίνα και το Βιετνάμ. Το 1958 και κυρίως το 1960 η Γαλλία αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία πάνω από 15 κρατών πρώην αποικιών της. Στην Αλγερία οι επιτυχίες του Μετώπου Απελευθέρωσης οδήγησαν στη σταδιακή αποχώρηση της Γαλλίας και το 1962 υπογράφτηκε η κατάπαυση του πυρός. Η απώλεια των αποικιών σήμαινε για τα γαλλικά μονοπώλια απώλεια του πλεονεκτήματος σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, σε αγορές και τροφοδότησε όξυνση και των ενδοαστικών αντιθέσεων εσωτερικά. Η απώλεια των αποικιών σήμανε και μείωση των δυνατοτήτων των γαλλικών μονοπωλίων για μια κευνσυανική πολιτική παροχών προς τους εργαζόμενους, περιόρισε τις δυνατότητες μαζικής εξαγοράς ανώτερων στρωμάτων εργαζομένων. Στην ευρωπαϊκή επικράτεια οξύνεται ο ανταγωνισμός των γαλλικών με τα άλλα μονοπώλια, ενώ ισχυρό στήριγμά τους έχουν το γαλλικό κράτος, με εκτεταμένο κρατικό τομέα. Το 1948 η Γαλλία δέχτηκε τη συμμετοχή στο σχέδιο Μάρσαλ. Στη συνέχεια με πρωταγωνιστικό ρόλο της Γαλλίας προωθήθηκαν μια σειρά μορφές διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΑΧ) το 1951, δημιουργία και της ΕΟΚ και της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας» το 1957. Οι κυβερνήσεις του Ντε Γκωλ που ακολούθησαν μετά το 1958 εναντιώθηκαν σταθερά στην είσοδο της Μ. Βρετανίας στην ΕΟΚ. Το Μάιο του 1958 σημειώθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα των γαλλικών στρατευμάτων στην Αλγερία που απαίτησε το σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» με Πρόεδρο τον Ντε Γκωλ. Η Εθνοσυνέλευση έκανε δεκτό το αίτημα των πραξικοπηματιών και έδωσε στο στρατηγό Ντε Γκωλ την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης, ενώ ενέκρινε διατάγματα για έκτακτες εξουσίες στο Ντε Γκωλ. Επρόκειτο για την ίδια εθνοσυνέλευση που είχε προκύψει από εκλογές, στις οποίες την πλειοψηφία κέρδισε η συμμαχία που ηγούνταν οι σοσιαλδημοκράτες (SFIO). Στο νέο σύνταγμα του 1958 ο πρόεδρος απόκτησε τη δυνατότητα να θέτει νομοσχέδια απευθείας σε δημοψήφισμα, να διαλύει την Εθνοσυνέλευση, να αναλαμβάνει όλη την εξουσία σε έκτακτες περιπτώσεις.
Οι πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες στη Γαλλία μπορούμε να πούμε ότι ήταν περίοδος οξύτατων ανταγωνισμών ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης, επίσης αποτυπωνόταν στην πολιτική της Γαλλίας η πάλη για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ήταν επίσης περίοδος που συντελέσθηκαν διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, μορφοποιήθηκε το αστικό πολίτευμα πραγματοποιήθηκαν αλλαγές στη διοικητική δομή , διαμορφώθηκαν πανίσχυροι μηχανισμοί καταστολής. Προς το τέλος της περιόδου αυτής, διαφάνηκε η ανάγκη ορισμένης ανανέωσης των μηχανισμών ενσωμάτωσης. Το ΓΚΚ και η CGT είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κινητοποίηση της εργατικής τάξης κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Μάη - Ιούνη του 1968. Στις μεγάλες διαδηλώσεις των εκατομμυρίων επικεφαλής βάδιζαν ο ΓΓ του ΓΚΚ Βαλντέκ Ροσέ και ο γραμματέας της CGT. Το ΓΚΚ στα γεγονότα του Μάη περιορίστηκε σ’ ένα πλαίσιο πάλης που περιλάμβανε την αύξηση των μισθών, την αναγνώριση των εργοστασιακών επιτροπών, τη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των ωρών εργασίας στις 40 ώρες εβδομαδιαίως, χωρίς να το συνδέει με την ανάγκη συνολικής σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως ήταν η ΕΟΚ.
Το Γαλλικό ΚΚ φαίνεται πως περιόρισε την πίεση στα δίκαια συνδικαλιστικά αιτήματα. Όταν η κυβέρνηση Ντε Γκωλ βρέθηκε σε αδιέξοδο και ο ίδιος έφυγε από το Παρίσι, ίσως υπήρχε δυνατότητα κατάληψης της εξουσίας και δημιουργίας μεταβατικής επαναστατικής κυβέρνησης. Ούτε το ΚΚ αλλά ούτε και καμιά άλλη δύναμη έθεσε το στόχο αυτό. Από την άλλη είναι δύσκολο, ακόμη και σήμερα, με τη χρονική απόσταση που μας χωρίζει, να ειπωθεί κατηγορηματικά ότι υπήρχε τέτοια δυνατότητα άμεσης κατάληψης της εξουσίας. Λαμβάνοντας υπόψη τις διαστάσεις της γενικής απεργίας, τη σύγκρουση και τα όριά της, έχει σημασία να εκτιμήσουμε πως τα αιτήματα που ικανοποιήθηκαν αντικειμενικά ήταν οι αναγκαίες υποχωρήσεις από την αστική τάξη για να αποφύγει τα χειρότερα. Εμπεριείχαν σίγουρα την προσπάθεια να διασπαστεί η εργατική τάξη, καθώς και να ανανεωθεί ο έλεγχος του κρατικού μηχανισμού στους δημόσιους υπάλληλους, οι οποίοι πήραν και τις μεγαλύτερες αυξήσεις. Βεβαίως, γενικά οι αυξήσεις αυτές πολύ γρήγορα εξανεμίστηκαν, αφού μέσα στο 1969 όπως και στα επόμενα χρόνια, υιοθετήθηκαν νέα μέτρα , περιστολής των δαπανών σε υγεία παιδεία κοινωνική πρόνοια. Ταυτόχρονα η φορολογία αυξήθηκε κατά 12 δισ. φράγκα.
Χαρακτηριστικό της προβολής του Μάη του 1968 από διάφορες αστικές και μικροαστικές πηγές είναι η διόγκωση του ρόλου των φοιτητικών διαδηλώσεων και η ταυτόχρονη «εξαφάνιση» της αντικειμενικής βάσης που γέννησε τα γεγονότα και της δυναμικής που απέκτησαν λόγω της καθοριστικής και συντριπτικής σε αριθμό συμμετοχής της εργατικής τάξης. Το φοιτηταριάτο στο Παρίσι εκείνη την περίοδο ανέρχονταν στις 160.000, στις πρώτες φοιτητικές διαδηλώσεις συμμετείχαν ορισμένες εκατοντάδες, ενώ στις επόμενες ημέρες η μεγαλύτερη συμμετοχή δεν ξεπέρασε τις 20 με 30 χιλιάδες. Την ίδια περίοδο η συμμετοχή στις εργατικές διαδηλώσεις του Παρισίου έφτασε περίπου τα 2 έως 2,5 εκατομμύρια. Σε όλη τη χώρα απέργησαν περίπου δέκα εκατομμύρια εργάτες, που αντιστοιχούσε στο 72% της συνολικής εργατικής δύναμης ,απονεκρώνοντας για μέρες τα πάντα, καθοριστικό χαρακτηριστικό του πραγματικού εργατικού Μάη του 1968 στη Γαλλία.
Τα γεγονότα του Μάη του 1968, ανεξάρτητα από την εκτίμηση αν μπορούσαν να αποτελέσουν άμεσο κίνδυνο για την εξουσία της αστικής τάξης στη Γαλλία ή όχι, ανησύχησαν το αστικό σύστημα το οποίο πήρε μέτρα για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που κηρύχθηκε η γενική απεργία από τη CGT και μάζες εργαζομένων από όλους τους κλάδους συμμετείχαν μαζικά και πραγματοποιούνταν καταλήψεις εργοστασίων σε όλη τη χώρα. Χαρακτηριστικό της ανησυχίας της αστικής τάξης της Γαλλίας ήταν ο εξορκισμός «να μη γίνουμε Τσεχοσλοβακία του 1948», αν και τέτοιος κίνδυνος εκ του αποτελέσματος μπορούμε να πούμε πως δεν υπήρξε. Και λέγοντας «Τσεχοσλοβακία του 1948», εννοούσαν την επανάσταση όπου οι εργάτες, με την καθοδήγηση του ΚΚ, κατέλαβαν ένοπλα τα εργοστάσια και την εξουσία, ανοίγοντας το δρόμο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Και μιας και αναφέρθηκαμε στη Τσεχοσλοβακία είναι ώρα να διευκρινιστεί κάτι. «Η άνοιξη της Πράγας» του Αυγούστου του 1968 καμμία σχέση δεν έχει με το Γαλλικό ή Ιταλικό Μάη του 68 πέρα από την χρονιά την οποία συνέβησαν. Στην Τσεχοσλοβακία του 1968 οι διαδηλώσεις εξέφραζαν την αυθόρμητη λαϊκή δυσαρέσκεια από τις γραφειοκρατικές στρεβλώσεις του σοσιαλισμού, τις οποίες όμως διαδηλώσεις χειραγώγησαν οι δυνάμεις της αντεπανάστασης και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που στόχευαν όχι στην απαλλαγή του σοσιαλισμού από τις στρεβλώσεις αλλά στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Η διαρκής ταλάντευση του Γαλλικού ΚΚ δημιουργούσε πρόσφορο έδαφος για επιρροή διάφορων μικροαστικών αντιλήψεων και οργανώσεων ιδιαίτερα σε τμήματα της νεολαίας. Συνολικά βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν ο μαχητικός αντισοβιετισμός και αντικομμουνισμός. Έντονη ήταν η επίθεσή τους στο οργανωμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ενώ κάποιες από αυτές τις δυνάμεις συμμετείχαν ή στήριζαν τις δραστηριότητες της αντικομμουνιστικής συνδικαλιστικής ομοσπονδίας Force Ouvrier (FO). Μια σειρά δυνάμεις, κυρίως αντιεξουσιαστικές, πρόβαλαν ακίνδυνα για το σύστημα συνθήματα, όπως το «η φαντασία στην εξουσία» κ.ά.
Παρά τη συνθηματολογική τους αναφορά τέτοιες δυνάμεις δεν έβαλαν ποτέ ζήτημα εξουσίας, σοβαρά και με σχέδιο, κατά ομολογία όλων των τότε ηγετών τους. Ο τροτσκιστής Αλέν Κριβίν, ηγέτης της λίγκας των κομμουνιστών τότε και μέχρι πριν κάποια χρόνια του NPA (Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος) στη Γαλλία, στην ερώτηση που του γίνεται: «Δε νομίσατε κάποια στιγμή ότι μπορεί να πάρετε την εξουσία;» Απαντά: «Σε καμία περίπτωση […] μπορεί να μη γνωρίζαμε ως πού θα πάμε, αλλά γνωρίζαμε ως πού δε θα πάμε. Η επανάσταση ήταν εκτός πραγματικότητας». Έχει όμως αξία να σταθούμε ιδιαίτερα στην μικροαστική θεωρία της λεγόμενης «νέας αριστεράς» που γνώρισε διάδοση και τα επόμενα χρόνια. Η περίοδος του Μάη 1968, αλλά και πριν από τα γεγονότα, υπήρξε περίοδος διαμόρφωσης αυτών των οπορτουνιστικών και μικροαστικών θεωριών για τη λεγόμενη «νέα αριστερά». Θεωρητικοί αυτών των απόψεων υπήρξαν οι Χ. Μαρκούζε, αλλά και άλλοι καθηγητές στο πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης, όπως οι Τ. Αντόρνο, Μ. Χορκχάιμερ, Γ. Χάμπερμας.
Οι «νεοαριστεροί» υποστήριζαν ότι: Εξαιτίας της επιστημονικής επανάστασης, της καπιταλιστικής οικονομικής ανόδου, της τεχνολογικής προόδου και της σχετικής ευημερίας, δημιουργείται ο «μονοδιάστατος άνθρωπος», δηλαδή ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται μόνο για την κάλυψη υλικών αναγκών του, γίνεται δέσμιος του «καταναλωτισμού» και έτσι δεν ενδιαφέρεται για την άλλη διάσταση την πνευματική, που από αυτή τη διάσταση την πνευματική πηγάζει και η ανάγκη για αλλαγή της κοινωνίας. Εκεί, στο «μονοδιάστατο άνθρωπο» το 1964, κατατάσσει ο Χ. Μαρκούζε και την εργατική τάξη, που σύμφωνα με τον ίδιο είναι δέσμια του «καταναλωτισμού» και εξαιτίας αυτού ενσωματωμένη στο καπιταλιστικό σύστημα. Έτσι -σύμφωνα με το Μαρκούζε- η εργατική τάξη χάνει την επαναστατικότητα της την πρωτοπορία της. Σε αυτή τη βάση ο Μαρκούζε και ο κύκλος διανοουμένων της Φραγκφούρτης προβάλλουν ως ηγέτιδα επαναστατική δύναμη, που θα οδηγήσει την κοινωνία στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της, όχι την εργατική τάξη με πρωτοπορία το Κόμμα της, αλλά τη νεολαία γενικά και αόριστα, τους φοιτητές, τα λούμπεν στοιχεία, το κοινωνικό περιθώριο, κλπ. Με βάση αυτά προβάλλουν την άποψη για μια «νέα αριστερά», που στο επίπεδο της θεωρίας απορρίπτει την επαναστατική θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού, καθώς και την ανάγκη κόμματος της εργατικής τάξης. Οι θέσεις τους αυτές υπήρξαν αρκετά προβεβλημένες εκείνη την περίοδο, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Με τη βοήθεια των ειδησεογραφικών πρακτορείων, γνώρισαν παγκόσμια διάδοση και τα βιβλία τους είχαν μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Ετσι αστοί και μικροαστοί οπορτουνιστές φτάνουν στο σημείο να αποδίδουν σε θεωρίες όπως του Μαρκούζε την «πατρότητα του Μάη.
Μόνο που και τα ίδια τα γεγονότα του Μαΐου του 1968 ήρθαν να υπογραμμίσουν ακριβώς το αντίθετο από τη θεωρία του Μαρκούζε: τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης , λόγω της ίδιας της θέσης της στα μέσα παραγωγής. Αυτό στη συνέχεια αναγκάστηκε να το αναγνωρίσει και ο ίδιος ο Μαρκούζε, περιορίζοντας το ρόλο των φοιτητών και των λούμπεν στοιχείων σε αυτό του «αναγκαστικού πυροδοτητή» . Βεβαίως και αυτό δεν είναι επιστημονικά ορθό γιατί μπορεί πράγματι σε μια σειρά αλυσιδωτών γεγονότων να προηγηθούν ορισμένες φοιτητικές ή άλλες εκδηλώσεις πριν από κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, αυτό όμως δεν καταρρίπτει σε καμία περίπτωση τον πρωτοπόρο ρόλο που έχει η εργατική τάξη από την ίδια της τη θέση στην κοινωνική παραγωγή.
Η επαναστατική συνείδηση προκύπτει από την πείρα της εργατική τάξης. Αλλά η μετατροπή της τάξης σε υποκείμενο προϋποθέτει τη συνειδητή πολιτική οργάνωσή της σε κόμμα, το οποίο επεξεργάζεται την τακτική και τη στρατηγική όλης της τάξης, τις κρίσιμες συμμαχίες και ρήξεις της τάξης με τα όποια ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα, καθήκοντα που δεν μπορούν ποτέ να καλυφθούν αυθόρμητα από μια μη οργανωμένη πολιτικά εργατική τάξη και μέσα από μόνο οικονομικούς αγώνες ή αγώνες για επιμέρους ζητήματα, όσο κρίσιμα και να είναι σε μια συγκυρία. Άρα, ως απάντηση στον όποιο αντι-λενινιστή, η συνείδηση της εργατικής τάξης έρχεται απ’ έξω… από τον αυθόρμητο οικονομικό αγώνα και όχι απ’ έξω από την εργατική τάξη! Η συνείδηση της τάξης για τον εαυτό της διαμορφώνεται στον βαθμό που αναγνωρίζει τον εαυτό της πολιτικά ως διακριτή οντότητα.
Ο Μαρκούζε σε αντιπαράθεση με το Μαρξισμό, απαλείφοντας πλήρως το ρόλο της επαναστατικής πρωτοπορίας της τάξης, βλέπει την εργατική τάξη ως «τάξη στον εαυτό της». Και μια πιθανή διέξοδο από αυτό το «κλείσιμο» στον εαυτό της το περιμένει μόνο από τυχαία γεγονότα, συνδέοντάς τα και με ψυχαναλυτικές ερμηνείες. Έτσι η κατάληξη είναι θεωρητικό αδιέξοδο και στην πράξη αντικομμουνισμός. Ένας αντικομμουνισμός που στο όνομα ενός «ακομμάτιστου» κινήματος και στις αναζητήσεις «νέων υποκειμένων» συνεχίζει να αναπαράγεται ως τις ημέρες μας.
Τα γεγονότα του Μαΐου του 1968 πήραν διαστάσεις εξέγερσης και διαμορφώθηκαν από τη συμμετοχή και τη δράση της εργατικής τάξης , ενώ αποδόμησαν μικροαστικές θεωρίες που αμφισβητούσαν και αμφισβητούν τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης.
Το γενικό συμπέρασμά είναι ότι ο Μάης του 1968 στη Γαλλία, όπως και άλλα γεγονότα στο διεθνές εργατικό κίνημα, επιβεβαιώνουν την ανάγκη διαμόρφωσης επαναστατικής στρατηγικής από το ΚΚ κάθε χώρας, την ικανότητα να συνδέει τη δράση του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στα μέτωπα πάλης, στους αγώνες, με τη στρατηγική του να προετοιμάζει τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις σε αυτά.
Το κενό της έλλειψης ενός τέτοιου επαναστατικού κόμματος αλλά και άλλοι αντικειμενικοί λόγοι μπορεί να διαμορφώνουν το ευνοϊκό έδαφος για τη δράση μια σειράς πολιτικών ομάδων που με το κάλυμμα του «αναρχικού», του «υπερεπαναστάτη», του «ακροαριστερού» μπορεί να μιλάνε ακόμα και για επανάσταση διακωμωδώντας την ίδια της την έννοια και ταυτόχρονα να κάνουν αντικομμουνισμό αρνούμενοι τις νομοτέλειες της επανάστασης, της ανάπτυξης της κοινωνίας και την αναγκαιότητα πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης σε κομμουνιστικό κόμμα.
Το κενό ενός κόμματος που λειτουργεί δημοκρατικά και με πειθαρχία, που συγκεντρώνει την επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεζόμενων στρωμάτων και βασίζεται στη μαρξιστική λενινιστική ιδεολογία είναι εμφανές στην Ελληνική κοινωνία. Ενός κόμματος που θέτει στόχους και αναζητά λύσεις στα αδιέξοδα της καθημερινότητας, που δεν παραμορφώνει την έννοια της αριστεράς και πολύ περισσότερο δεν διακομωδεί την έννοια της επανάστασης ενώ διαμορφώνει τον στρατηγικό του στόχο για έφοδο στον ουρανό όχι με οπισθοχωρήσεις ή με λογικά άλματα αλλά βαδίζοντας στέρεα και αποφασιστικά. Ετσι χτίζοντας γερά θεμέλια για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας , μέσω της οικοδόμησης ενός τέτοιου υποκειμένου, προετοιμάζοντας την εργατική τάξη για τον ιστορικό της ρόλο , να καλέσουμε το λαό να μετατραπεί σε παλιρροϊκό κύμα, να βγει πρωτοπόρα στο προσκήνιο της ιστορίας, και να δώσει με τρόπο αμετάκλητο τη δική του απάντηση σε ένα παλιότερο και ταυτόχρονα στο πιο αδικημένο σύνθημα του Μάη του 68: «Σοσιαλισμός η βαρβαρότητα»
*Το παρόν κείμενο αποτελεί τοποθέτηση του Σταμάτη Μπατζιακούδη, μέλους του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης «Γιάννης Κορδάτος» στην κεντρική εκδήλωση του πανελλαδικού διημέρου του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας (ΑΡ.ΔΙ.Ν) με θέμα τα 50 χρόνια από το Μάη του ’68.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου