Του Μάριου Ρουφικτού
Αγαπητοί αναγνώστες το μόνο βέβαιο είναι ότι το τελευταίο διάστημα βιώνουμε έντονα μια ευκόλως προβλέψιμη έξαρση πατριωτικού συναισθήματος το οποίο καταφανέστατα καλλιεργείται και προκύπτει πάντοτε με –εκατέρωθεν- πολιτικές σκοπιμότητες. Τα χαρακτηριστικά αντιπερισπασμού τα οποία καθορίζουν όλο αυτό το σκηνικό που στήνεται, θεωρώ πως πλέον δεν είναι ορατά μόνο σε όσους εθελοτυφλούν σε μέγιστο βαθμό ή απλά σε όσους δεν ασχολούνται καθόλου.
Η κορύφωση όλου αυτού σημειώθηκε δυο εβδομάδες πριν με το συλλαλητήριο για το όνομα της Μακεδονίας όπου έλαβε χώρα στο Σύνταγμα και όπως ήταν φυσικό προκάλεσε και την αντίδραση του κινήματος. Η γνώμη μου, βέβαια, είναι πως τα αντανακλαστικά ήταν εμφανώς χαμηλού επιπέδου αλλά πολλές φορές ευτυχώς, η τύχη σώζει καταστάσεις και η εθνικοπατριωτική αυτή μάζωξη δεν είχε ομολογουμένως την απήχηση όπου πολλοί θα περίμεναν. Άλλωστε, στη Θεσσαλονίκη ο κόσμος καθώς και τα «καραγκιοζιλίκια» τα οποία έλαβαν χώρα ήταν αμφότερα μεγαλύτερης δυναμικής. Κάποιος/α θα ισχυριστεί ότι στη μακεδονική περιφέρεια της χώρας το ζήτημα είναι πιο φλέγον και εξαιτίας αυτού προσέλκυσε περισσότερο κόσμο. Εγώ απλώς θα ισχυριστώ ότι η συμπρωτεύουσα έχει πέντε φορές μικρότερο πληθυσμό από την Αθήνα και όμως ο κόσμος ήταν περισσότερος. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αιτιολογώ τη «χάβρα Ιουδαίων» που συνωστίστηκε σε όσα ΜΜΜ υπήρξαν διαθέσιμα ώστε να παραστούν στο Σύνταγμα, ή πως ο αριθμός των παρευρισκόμενων στη συγκέντρωση ήταν ευκαταφρόνητος και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Επίσης να αναφερθεί πως παρά την πληθυσμιακή ανεπάρκεια στην αντισυγκέντρωση, επιθέσεις χρυσαυγιτών απετράπησαν με επιτυχία σε διάφορους χώρους του κέντρου της Αθήνας.
Για όσους «ονειρεύονταν» μάχες σώμα με σώμα, αναρχοκουκουλοφόρους να επιτίθονται σε αθώους έλληνες πολίτες ή έστω μια αστυνομία σε εγρήγορση και ανιδιοτέλεια, η πραγματικότητα τους διέψευσε. Μετά την ολοκλήρωση της αντι-διαδήλωσης και την επιστροφή των όσων συντρόφων από ριζοσπαστικές, αναρχικές και εξωκοινοβουλευτικές συσπειρώσεις την συγκρότησαν στην πλατεία Εξαρχείων, διμοιρία των ΜΑΤ επιτέθηκε άνευ λόγου και αιτίας στα γραφεία του ΝΑΡ στην οδό Κλεισόβης και απωθήθηκε από την περιφρούρηση, την ίδια ώρα που στου Ψυρρή 100 ναζιστικά καθίκια επιχείρησαν να καταστρέψουν το Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ, όπου και πάλι όμως είχαμε άμεση αντίδραση και προφύλαξη του χώρου.
Το ζήτημα, όμως, το οποίο προξένησε μεγαλύτερη προσοχή, ήταν η εμφάνιση και η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο. Σε μια πατριωτική «έξαρση» στην οποία ποτέ δε φανταζόμασταν να δούμε τον πάλαι ποτέ εξόριστο και κομμουνιστή καλλιτέχνη, ο Μίκης αποκάλεσε το εθνικιστικό χαφιεδότσουρμο αποτελούμενο από εντολοδόχους, Αδωνίστας, εκλεγμένους νεοναζί, μανούλες του facebook και εκκλησιαστικούς φορείς «αδέρφια του» και έσπευσε να προάγει εθνικό φρόνημα και λόγο περί μιας μοναδικής και καθ’ όλα Ελληνικής «Μακεδονίας».
Όλο αυτό το ζήτημα δεν είχε πάρει σε καμία περίπτωση ανάλογες διαστάσεις την εποχή που πραγματικά προέκυψε (1992) παρότι φυσικά στην επίσημη παιδεία μας, φροντίζαμε από μικροί στα σχολεία να διδασκόμαστε ότι είμαστε ελληναράδες Μακεδόνες απόγονοι του Μεγαλέξανδρου.
Αυτό που όμως μου κάνει τρομερή εντύπωση, είναι το πώς γίνεται οι λαϊκές μάζες στην Ελλάδα, τα Σκόπια και στα Βαλκάνια ευρύτερα να μην καταλαβαίνουν το ότι όλο αυτό το παιχνίδι «διχασμού» με εμφανέστατα στοιχεία αντιπερισπασμού πραγματώνεται για πολύ μεγαλύτερες και βαρυσήμαντες πολιτικές σκοπιμότητες.
Ο λόγος που οι ΗΠΑ άνοιξαν και πάλι το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, είναι η οριστική λύση των εκκρεμοτήτων που εμποδίζουν την είσοδό της FYROM στο ΝΑΤΟ αλλά και την ΕΕ. Αυτή η αναμόχλευση, η ανασύσταση και η αναπαραγωγή των εκατέρωθεν εθνικισμών που προκύπτει, εμείς θεωρούμε πως αφορά τα «πάτρια εδάφη» μας και τη Μακεδονία μας(!!!!), αλλά πρακτικά λαμβάνει χώρα στο φόντο του σκληρού ανταγωνισμού ΗΠΑ – Ρωσίας στην περιοχή των Βαλκανίων, ένα προφανέστατα μεγαλύτερο ζήτημα το οποίο ελλοχεύει κινδύνους. Η Αμερική, μην έχοντας τις τελευταίες δεκαετίες καμία απολύτως ουσιαστική πολιτική, ιδεολογική και στρατιωτική «αντίδραση» μετά και την κατάρρευση της Σοβιετικής δύναμης σε αυτές τις χώρες, προωθεί με θεμιτά και αθέμιτα μέσα τον σκοπό της, δηλαδή τον απόλυτο έλεγχο και τον περιορισμό της ρωσικής διείσδυσης στην περιοχή. Το ΝΑΤΟ επιθυμεί να κάνει εμφανή την παρουσία του στα Βαλκάνια, «επενδύοντας» σε κράτη όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Αλβανία και –τώρα– η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Μέσα σε όλη αυτή τη συγκυρία, οφείλουμε να αναφέρουμε το ότι μέσα από την επίσημη πλέον και επερχόμενη μετονομασία των Σκοπίων σε «Μακεδονία»(+ οποιοσδήποτε γεωγραφικός προσδιορισμός στο όνομα), ΗΠΑ, FYROM και Ελλάδα βρίσκονται αυτομάτως σε ένα win-win situation. Ο Ζάεφ μετά και την πτώση της προηγούμενης αποτυχημένης κυβέρνησης θα έχει καταφέρει να γράψει το όνομα του με «χρυσά γράμματα» στην ιστορία της χώρας καθώς θα μετατραπεί στον απόλυτο εθνοσωτήρα που κατόρθωσε να «Μακεδονοποιήσει» και επίσημα τα Σκόπια, ο Τσίπρας θα έχει καταφέρει να επανατονώσει τη δήθεν αριστεροφροσύνη του πως αλυτρωτισμοί και εθνικά φρονήματα από μεριάς Ελλάδας δεν υφίστανται, σε συνάρτηση και με το κέρδος του μέσω της αποτυχίας του εθνικιστικού συλλαλητηρίου άρα και της δεξιάς παλινόρθωσης παράλληλα, ενώ φυσικά ΗΠΑ και ΝΑΤΟ θα έχουν ακόμα ένα άβουλο κράτος στην ατζέντα τους ούτως ώστε να συνεχίσουν τον έλεγχο και την πολιτική που λέει ότι οι χώρες δεν μπορούν να λύνουν μόνες τους τις διαφορές ή τα προβλήματα τους αλλά μόνο με τη συγκατάβαση των Ηνωμένων Πολιτειών, και στη παρούσα χρονική φάση και περίπτωση, με τη συγκατάβαση ενός ανθρώπου όπου αν δεν εκλεγόταν πρόεδρος, μόνο ως γελωτοποιός ή ιδιοκτήτης χασαποταβέρνας θα μπορούσε να έχει υπόσταση.
Αντικειμενικά, λοιπόν, το “ονοματολογικό” ζήτημα εγείρει για ακόμα μια φορά τα εθνικιστικά πάθη ανάμεσα σε δυο χώρες των οποίων οι λαοί αντί να διαμορφώνουν ταξική συνείδηση, «βουλιάζουν» μέσα στην εθνική, καθώς τα γεράκια του αστικού κοσμοπολιτισμού τους πίνουνε το αίμα όσο τους μπολιάζουν στη χύτρα του εθνικού φρονήματος.
Κάπου εδώ και στο τέλος αυτού του άρθρου, οφείλω να αναφέρω πως δεν είμαι ούτε εθνομηδενιστής ούτε ο μεγαλύτερος ανθέλληνας που υπάρχει. Αναρωτιέμαι όμως με το ταπεινό και φτωχό μου μυαλό… Σε μια Ελλάδα που έχει ξεπουληθεί Ο,ΤΙ ελληνικό υπάρχει: Αεροδρόμια, λιμάνια, νησιά, γη, εργοστάσια. Σε μια Ελλάδα της οποίας ο λαός πεθαίνει μέρα με τη μέρα από τα δυσβάσταχτα και αναπάντεχα οικονομικά μέτρα που επιβάλλονται από το παγκόσμιο καπιταλιστικό κεφάλαιο. Σε μια Ελλάδα που όταν βιώνουμε επιβολή και ψήφιση μνημονίων μέσω αστυνομικής καταστολής και απαγόρευσης κυκλοφορίας που μόνο εποχές Χούντας θυμίζουν, οι πολίτες που θα βγουν στο δρόμο δε ξεπερνούν μερικές ψωροχιλιάδες ενώ σε εθνικιστικά συλλαλητήρια «πνίγουν» την Αθήνα, μπορώ εγώ να είμαι ένας ενσυνείδητος εθνικόφρον πατριώτης;
Μάλλον ακούγοντας τη «Ρωμιοσύνη» και το «Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» με τα οποία μεγάλωσα, να καπηλεύονται και να καταχειροκροτούνται από πλατιές μικροαστικές «Μακαιδωνηκαίς» μάζες, η απάντηση είναι όχι. Οπότε το ερώτημα και χωρίς καμία δόση ειρωνείας είναι: Όλοι αυτοί οι πατριώτες και εθνικόφρονες που μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα που ήταν όταν περνούσαν και ψηφίζονταν αντιλαϊκά και εξοντωτικά μέτρα κατά των ίδιων; Μάλλον έβαζαν παράνομα φθηνότερη βενζίνη και πόνταραν με χαμηλότερα ποσά στα καζίνο της γειτονικής χώρας των Σκοπίων προτού διαδηλώσουν κατά της επικείμενης μετονομασίας της.
Υ.Γ. 1: Πριν από λίγες ημέρες, ελληνικό σκάφος του λιμενικού σώματος με 27 άτομα πλήρωμα που βρισκόταν, κατά τη διάρκεια περιπολίας, στη θαλάσσια περιοχή των Ιμίων, εμβολίστηκε με την πλώρη από τουρκική ακταιωρό. Αποτελεί γεγονός που παραβιάζει ξεκάθαρα συνθήκες της ειρηνικής συνύπαρξης των στρατιωτικών δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας στα σύνορα. Η «εθνομηδενιστική» μου άποψη πάνω στο ζήτημα είναι πως, ναι, η Τουρκία για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν μπορούμε να αναλύσουμε σε ένα μόνο άρθρο τυγχάνει ευνοϊκής μεταχείρισης, και ο οργανισμός πρέπει να επέμβει στο ζήτημα.
Υ.Γ. 2: Ας μου επιτραπεί για κλείσιμο, μια αναφορά σε παλαιότερο άρθρο στη Glasnost (του σ/φου Φώτη Τζώρτζη). «Η ταξική συνείδηση είναι η χειραφέτηση των κατώτερων κοινωνικών τάξεων μέσω της πνευματικής τους ωρίμανσης και κατακτάται διαμέσου της ταξικής πάλης, εναντίων των εξουσιαστών της ανώτερης κοινωνικής τάξης που κατέχουν τον πλούτο και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Η εθνική συνείδηση όπως πρωτο-ορίστηκε από τον Anderson (όντας και ανθρωπολόγοι άνευ πτυχίου…) θεμελιώνεται και στεγάζεται μέσα σε μια ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗ πολιτική κοινότητα την οποία κανείς ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ως περιορισμένη και κυρίαρχη. Ένα έθνος είναι φαντασιακό επειδή κανένα μέλος, δεν θα γνωρίσει ποτέ τα περισσότερα από τα υπόλοιπα μέλη, δεν θα τα συναντήσει ούτε καν θα ακούσει για αυτά, όμως ο καθένας έχει την αίσθηση του συνανήκειν». Διαλέγετε και παίρνετε…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου