H “αξιοπρεπής” ζωή μας...

Του Στέλιου Κουτρένη

Έρχονται Χριστούγεννα σε λίγες μέρες. Κλασσικά, ο καθένας μας θα στήσει και θα στολίσει το δεντράκι του, θα τοποθετήσει τα διάφορα απαστράπτοντα φωτάκια του στο μπαλκόνι, για να είναι συνεπής στο πνεύμα των ημερών, και θα προσμένει ευλαβικά συγγενείς ή φίλους, για να φάνε και να συζητήσουν θέματα ποικίλης φύσεως. Τα διάφορα κοινωνικά δίκτυα θα κατακλυστούν από μηνύματα αισιοδοξίας και αγάπης. Τα μαγαζάκια κάθε λογής διασκέδασης, ψυχαγωγίας και κατανάλωσης θα γεμίσουν ικανοποιητικά και διάφορα χριστουγεννιάτικα τραγούδια θα αντηχούν παντού. Πλάκα- πλάκα είναι μια καλοστεκούμενη και σωστά μορφοποιημένη εικόνα, αλλά πιθανόν αρκετά επιφανειακή για τη συγκεκριμένη περίοδο. Γιατί δεν ανησυχεί κανείς όμως;


Θαρρώ, πώς κάτι πάει λάθος. Μήπως στη χώρα, μήπως στην κοινωνία, μήπως σε εμάς τους ίδιους ή και στα τρία; Νομίζω πως αφού τελειώνει ο χρόνος, ήρθε η ώρα του απολογισμού. H μήπως όχι;

Ας καθίσει ο καθένας και αναρωτηθεί τι κέρδισε από αυτό τον χρόνο. Το μόνο σίγουρο είναι χρέη, απελπισία, άγχος, πίκρα, αλλά για να ικανοποιήσω και τους αισιόδοξους-ρομαντικούς, μπορεί ένα καινούριο έρωτα ή φίλο, μία καινούρια δουλειά -έτσι για να βγουν τσίμα τσίμα τα γούστα μας και εν μέρει ο βιοπορισμός μας- και διάφορα μικρογεγονότα που καλλωπίζουν ευεργετικά τη ζωή μας.

Όμως, όσο και στενάχωρο είναι, τα μίζερα και μονοδιάστατα γεγονότα κατευθύνουν τη ζωή μας και τα αισιόδοξα απλά μας ανασταίνουν βραχυπρόθεσμα. Κακά τα ψέματα.

Πλέον σαν άτομα χάνουμε την αξία μας, την ύπαρξη μας, την λογική μας. Σιγά-σιγά μετατρεπόμαστε σε εμπορεύματα ή μήπως ήδη είμαστε;

Πιστεύω πως ναι. Θεωρούμε πως ζούμε αξιοπρεπώς άμα μπορούμε να παρέχουμε, έστω και με εξαντλητική εργασία, τα απαραίτητα για εμάς και την οικογένεια μας -άμα έχουμε. Η διασκέδαση, η ψυχαγωγία, η τρέλα της ζωής εξαφανίστηκαν, εξαϋλώθηκαν. Η ανεμελιά, η ξεκούραση, τα δικαιώματα αρχίζουν να φθείρονται σαν ιδέες, σαν αρχές της ζωής μας, μέχρι που μένουν σαν παρελθοντικές ουτοπίες. Μόνο υποχρεώσεις.

Στόχος μας είναι το χρήμα και η δόξα. Το άτομο κυριαρχεί, η κοινωνία πεθαίνει. Πλέον, σαν αρχή έχουμε τον ανταγωνισμό, την ατομικότητα, την αριστεία και κάθε τι λογής δυσωδία που μας πλασάρουν. Ευελπιστούμε πως κάποτε, κάποια στιγμή θα δούμε την Ελλαδάρα μας δυνατή, θα πάρει επιτέλους η ομάδα μας το πρωτάθλημα, θα νικήσει ο παιχτής του σόου που υποστηρίζουμε, θα γίνουμε πλούσιοι και θα αποκτήσουμε φωτισμένες και ευρύχωρες βίλες με πανάκριβα αυτοκίνητα. Τι ωραία, τι καλά. Πάντως, "χεστήκαμε" για τους άλλους. Μόνο η πάρτη μας βρε αδελφέ.

Πλέον δεν υπάρχει ουσιαστικός έρωτας, μόνο καταναγκασμοί, τυπικές συμβάσεις, γαμήλια συμβόλαια και αχαλίνωτο μηχανίστικο σεξ της μιας βραδιάς ή ενός χρονικού διαστήματος.

Λέμε όλοι, βάση συνήθειας, έχουμε δημόσια παιδεία. Λέμε τα παιδιά μας μορφώνονται και κοινωνικοποιούνται. Λέμε.. πολλά. Η παιδεία δημόσιου χαρακτήρα είναι μόνο στα χαρτιά, γιατί επί της ουσίας τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα πάνε και έρχονται, για να δει έστω και κάποιος ίσως φως στην ανώτατη εκπαίδευση. Η παρεχόμενη ουσιαστική γνώση δεν υφίσταται, μόνο κάτι τυποποιημένες πληθωρικές φόρμουλες, που πολλές φορές μπλοκάρουν, αποπροσανατολίζουν και εξουθενώνουν –ψυχικά και σωματικά– το μαθητή. Η αυτομόρφωση, η κριτική σκέψη, η αντίληψη δεν υπάρχουν.

Υγεία και δικαιοσύνη στα ίδια χάλια κλασσικά. Άνθρωποι πεθαίνουν στα σπίτια τους, ο καρκίνος και τα καρδιακά κυριαρχούν. Δεν έχει κανείς το απαιτούμενο χρηματικό πόσο για πρόληψη, πρόγνωση, νοσηλεία, πιθανές εγχειρήσεις και όλα τα συναφή. Απλοί άνθρωποι δικάζονται και τιμωρούνται σκληρά για μικρο-χρέη, συμμετοχή σε διαδηλώσεις και κινήσεις αμφισβήτησης, ενώ διεφθαρμένοι πολιτικοί, απάνθρωποι εργοδότες-εφοπλιστές, ακροδεξιά μισάνθρωπα ρεμάλια ζουν ελεύθεροι και ωραίοι.

Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια το τρίπτυχο σου. Μια πατρίδα, που κατέληξε ολοένα και πιο εντεινόμενα σε παρία, σε πιόνι των μεγαλοκαρχαριών, σε μια καλή επένδυση ιδιωτικού ενδιαφέροντος, αλλά εσύ εκεί στις εθνικιστικές σου ονειρώξεις και στην προσμονή της έλευσης της θεόσταλτης Χούντας σου. Όσο για το θρησκευτικό σου αίσθημα, πιστεύεις μπορεί από συνήθεια -έτσι έμαθες θα μου πεις- ή επειδή δεν θες να είσαι κοινωνικά αποκλεισμένος. Αποδέχεσαι και αφουγκράζεσαι την ρητορική μίσους σε καθετί διαφορετικό, αν και ασπάζεσαι τον Χριστιανισμό. Κάτι για αγάπη και αλληλεγγύη δεν λέει η θρησκεία σου ρε; Βέβαια, η Εκκλησία, το κλασσικό μαγαζάκι γωνία, συνεχίζει ανενόχλητη τις υπέροχες τις μπίζνες. Κοίτα, επεκτάθηκε η δράση της και στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Πλέον, είναι πολιτική ιδεολογία. Το παράλογο τίθεται στο γεγονός ότι άλλο πράττει η Εκκλησία και άλλο πρεσβεύει –μπορεί επιφανειακά– η θρησκεία μας. Στην οικογένεια, κλασσικά πράματα. Βλέπεις πατεράδες να χτυπούν τα παιδιά και τις γυναίκες τους, γονείς να εξουσιάζουν τα τέκνα του και να τα "ευνουχίζουν" ψυχοσωματικά, το "κέρατο", η καταπίεση, τα σόγια απαραίτητα εργαλεία για έναν "σωστό" γάμο.

Αλλά ναι... Φυσικά για όλα αυτά μας φταίνε οι ομοφυλόφιλοι και τρανς που, αν και τρώνε ανελέητο μπούλινγκ και εκφοβισμό, διεκδικούν τα δίκια τους, οι απελπισμένοι μετανάστες που ζουν σε παραπήγματα χωρίς την στοιχειώδη υγιεινή, οι αιρετικοί χριστιανοί ή άθεοι που δεν τρώνε το παραμύθι της Εκκλησίας και των φερέφωνων της, οι αναρχικοί –αν και πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια και έκαναν φετίχ την βία–, οι κομμουνιστές, οι δημοκράτες, οι κινηματίες, οι δυναμικές γυναίκες, οι επιστήμονες, οι φιλόσοφοι. Κοινώς ό,τι οδηγεί την κοινωνία σε κάτι το ύψιστο, το όμορφο, το ελπιδοφόρο, το λογικό ρε γαμώτο.

Ακούς πολιτική, όλοι πουλημένοι είναι αλλά άμα παίξει καμια μικρο-συναλλαγή, πας με τα χίλια στην κάλπη και ζητωκραυγάζεις. Ή μπορεί να μην σε νοιάζει καν, πλήρη απάθεια. Ακούς κόμμα, λες ξεπερασμένα πράματα, πλέον μόνο οι τεχνοκράτες αξίζουν. Ακούς κοινωνική αντίσταση ή πολιτική αμφισβήτηση, ποπο μωρέ σιγά μην σηκωθώ από τον καναπέ, σιγά μη χαλάσω την ζαχαρένια μου, σιγά μην χαλάσω αυτή την επαναλαμβανόμενη μίζερη και μονότονη ζωή μου. Ας το κάνουν άλλοι. Εντέλει, οι άλλοι, πάλι γραφικοί και μόνοι μένουν. Έτσι είναι πλέον.

Τι να κάνουμε.. Έτσι πάει...

Πλέον, δεν βλέπω ανθρώπους αλλά μόνο κινούμενα σκυθρωπά εμπορεύματα. Δεν είναι δυστοπία αλλά η πραγματικότητα –με λίγη υπερβολή.

Αν και μπορούμε να αλλάξουμε, να αναπροσανατολιστούμε προς κάτι καλό... Στο χέρι μας, στη θέληση μας είναι...