Περί Βαρουφάκη ο λόγος…

Του Γρηγόρη Καραγιαννίδη


Για τους 6 μήνες της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουν ειπωθεί πολλά. Από εγκωμιαστικά σχόλια, μέχρι σχόλια για «μπολσεβίκους που πήγαν να ρίξουν τη χώρα στα βράχια». Το πιο πολυσυζητημένο όμως πρόσωπο της περιόδου αυτής ήταν ένα. Όχι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ή η πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά ο υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης αυτής: O Γιάνης Βαρουφάκης.


Υπήρξε η μόνη προσωπικότητα της κυβέρνησης που άκουσε τόσα πολλά σχόλια για το άτομό του. Από «ήρωας» έως «Νάρκισσος». Ο υπουργός που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο κανείς άλλος, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη.

Ρηξικέλευθος στις προτάσεις του, με διάσταση απόψεων τόσο με την ηγετική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όσο και από την τότε Αριστερή Πλατφόρμα. Εξ ου και η κριτική που του ασκήθηκε και του ασκείται, σε βαθμό που τα κόμματα του «μνημονιακού τόξου» να ζητάνε τη δίωξή του.

Πρόσφατα -ειδικά μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του «Ανίκητοι Ηττημένοι»-, άσχημες κριτικές ακούστηκαν και από την Αριστερά, από άτομα και σελίδες που πρόσκεινται στη Λαϊκή Ενότητα. Το φαινόμενο αυτό είναι νομίζω κάτι που πρέπει να βάλει την Αριστερά σε σκέψεις και διάλογο.

Πολλά λέγονται την τελευταία διετία για τη συγκρότηση του πολυπόθητου αυτού Αριστερού Μετώπου το οποίο θα απεγκλωβίσει τη χώρα από το μνημονιακό ζυγό. Το θέμα που τέθηκε πολλές φορές είναι το ποιοι χωράνε σε αυτό το μέτωπο. Εκεί ακούστηκε μέχρι και το Ε.ΠΑ.Μ., με τις ξεκάθαρα εθνικιστικές θέσεις, θέσεις που κατά την άποψή μου δε χωράνε επ’ ουδενί σε ένα Αριστερό Μέτωπο.

«Υπάρχει όμως κάποιος άλλος εν δυνάμει εταίρος;» θα αναρωτηθεί εύλογα πολύς κόσμος. Η απάντησή μου είναι ναι. Και αυτός ο «εν δυνάμει εταίρος» στο μέτωπο μπορεί να είναι και το DiEM 25, το κίνημα δηλαδή του Γιάνη Βαρουφάκη. Από πού και ως πού; Αυτό ακριβώς θα παραθέσω παρακάτω.

Πρώτα πρώτα έχω να ξεκαθαρίσω πως υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε αυτό που προτείνει η ΛΑ.Ε. σε σχέση με την πρόταση του DiEM 25. Η πρώτη προτείνει την έξοδο από την Ευρωζώνη και τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση ως απαραίτητη προϋπόθεση για την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια, η δεύτερη σε μία συμφωνία εντός του Ευρώ και της Ε.Ε., η οποία θα αναδιαρθρώσει το χρέος της Ελλάδας, και θα της επιτρέψει να βγει από το καθεστώς λιτότητας.

Και οι 2 προτάσεις γίνονται καλή τη πίστει, έχοντας τον ίδιο ακριβώς σκοπό: To να ανασάνει η χώρα από τα μνημόνια και να βγει από το φαύλο κύκλο των «δανεικών» που καταβυθίζουν το λαό όλο και περισσότερο προς την εξαθλίωση. Και μη βιαστείτε να πείτε το Βαρουφάκη «θιασώτη των μνημονίων» ή κάτι παρόμοιο. H πορεία του ως υπουργός των οικονομικών αυτής της χώρας, καθώς και τα πεπραγμένα του κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης του πρώτου εξαμήνου του 2015, αποδεικνύουν το αντίθετο. Η δουλειά που έκανε ήταν η καλύτερη δυνατή για να δημιουργήσει ένα σχέδιο ώστε τα οικονομικά της χώρας να ξαναπεράσουν στο κράτος, και η αντίστασή του στους δανειστές ήταν πράγματι σθεναρή.

Επίσης, όταν έφτασε η αποφράδα μέρα της “συνθηκολόγησης” -μη πω ξεπουλήματος- της ηγετικής ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με αποτέλεσμα την υπογραφή του 3ου επαχθέστερου μνημονίου, ήταν αυτός που μαζί με την Αριστερή Πλατφόρμα -και μετέπειτα Λαϊκή Ενότητα- και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, κατακεραύνωναν την «ομάδα Τσίπρα» για τις επιλογές της και την αγνόηση του ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Η ειρωνεία σε όλο αυτό είναι πως, κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2015, πολλά στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που παραμένουν και σήμερα στην κυβέρνηση, ήταν επιφυλακτικά έως επικριτικά προς τον Βαρουφάκη φοβούμενα πως… δεν είναι αρκετά Αριστερός ώστε να μη συνθηκολογήσει! Η ιστορία απέδειξε τελικά ποιοι ήταν οι Αριστεροί και ποιοι οι καιροσκόποι...

Ο Βαρουφάκης βέβαια δεν ήθελε το Grexit, αλλά δεν ήταν ο κύριος «Ναι σε όλα». Ήταν διατεθειμένος να προχωρήσει σε αυτό και στη λύση του εθνικού νομίσματος, εφόσον οι δανειστές συνέχιζαν να απαιτούν τα ίδια καταστροφικά μέτρα λιτότητας. Άλλωστε ειπώθηκε και από τον ίδιο, πως και μετά από ένα Grexit, η χώρα θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη σημερινή Ελλάδα του 3ου μνημονίου… Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένας “υγιής Ευρωκομμουνισμός” όλο αυτό το σκεπτικό…

Τα παραπάνω γεγονότα οδηγούν στο συμπέρασμα πως δεν πρέπει να ασκείται τόσο σκληρή κριτική σε έναν άνθρωπο που υπήρξε σύντροφος των στελεχών της ΛΑ.Ε. και αντιστάθηκε υπερασπιζόμενος το ΟΧΙ της 5ης Ιούλη του 2015, αλλά να αρχίσει με αυτόν και το κίνημά του ένας εποικοδομητικός διάλογος, και γιατί όχι, μία συνεργασία σε επίπεδο εκδηλώσεων και δράσης. Και ας πάψει επιτέλους αυτό το κομμάτι της Αριστεράς να επιζητεί λύσεις τύπου Ε.ΠΑ.Μ και Χριστιανικής Δημοκρατίας, μόνο και μόνο επειδή «τα βρίσκει» μαζί τους στο θέμα του εθνικού νομίσματος.

Άλλωστε το νόμισμα δεν είναι το μόνο εργαλείο εξόδου από την κρίση. Η πραγματική έξοδος από τα μνημόνια είναι η μορφή πολιτικής που θα υπάρξει, αν αυτή θα είναι υπέρ του λαού ή του εγχώριου και παγκοσμίου κεφαλαίου… Στο κάτω-κάτω, υπάρχει και καπιταλισμός με εθνικό νόμισμα...