Γράμμα σε έναν Έλληνα φίλο

Του Στέλιου Κουτρένη

 Αγαπητέ φίλε μου,

 Αποφάσισα να σου γράψω ένα γράμμα για να σου εκφράσω την ανησυχία και την αναστάτωση μου με την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.Πράγματα γνωστά και χιλιο-ειπωμένα αλλά πρέπει κάποια φορά και εμείς ως πολίτες αυτής της χώρας να εξωτερικεύσουμε τον εσωτερικό μονόλογο μας με σύνεση και δυναμικότητα.Η απάθεια και η αδιαφορία δεν οδηγεί σε κάποιο αίσιο αποτέλεσμα,τουναντίον σε κατευθύνει στην περιθωριοποίηση σου και στην αναγωγή σε ένα μη πολιτικό και κοινωνικό όν,υποχείριο κάθε εξουσίας και θύμα κάθε ψεύδους και φόβου.

  Καταλαβαίνω τι αισθάνεσαι καθημερινά για αυτήν την κατάσταση.Μπορεί να μην θες να μιλήσεις,μπορεί να αδιαφορήσεις,μπορεί να είσαι απαθής ή να έχεις παραιτηθεί.Οφείλεις και εσύ και όλοι να μιλήσουμε  και να πράξουμε τα ανάλογα.Οι σκέψεις  δεν μας ορίζουν  ούτε καν οι προθέσεις μας αλλά οι πράξεις μας.Είμαστε υπεύθυνοι για  την ατέρμονη δυσωδία που έχει σκορπίσει σε όλους του ορίζοντες του Ελλαδικού χώρου και όχι μόνο.

 Θα παρατηρήσεις πολίτες σκυμμένους,μελαγχολικούς,νοσοκομεία να μυρίζουν θάνατο και διάλυση,σχολεία που η μόρφωση είναι πρόνομιο και βασισμένη σε μια σκέτη χωρις δημιουργικότητα,κριτικό πνεύμα και διεισδυτικότητα   τυποποιημένη γνώση,εργασία ανύπαρκτη ή δουλική άμα βρεθεί,τυφλή και κουφή δικαιοσύνη,κυβερνώντες και εφοπλιστές να ξεσαλώνουν και μια λογική ατομικισμού και μισαλλοδοξίας να μας κατακτά.Μια χώρα σε διάλυση ή σε παρακμή.Ιδού το ερώτημα.

   Πάντως,άξιζαν οι θυσίες μας τόσα χρόνια ,είδαμε κάποιο καλό ή θετικό αποτέλεσμα  σε όλα αυτά χρόνια είτε της επίπλαστης ευμάρειας ,είτε των μνημονίων ; ;Όχι φυσικά,δεν άξιζαν,ούτε θα αξίζει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας να στερούνται ανθρώπινα δικαιώματα και συνάμα ανθρώπινες ζωές στο όνομα αμφιλεγόμενων και αδυσώπητων πολιτικών και ιδεολογιών που μας "σπαμμάρουν" όλοι οι κακεντρεχείς.Σε έμαθαν,με έμαθαν,μας έμαθαν να έχουμε μόνο καθήκοντα και όχι δικαιώματα: να κάνουμε θυσίες για το καλό της χώρας,να στερούμαστε τα βασικά αγαθά με την ελπίδα ότι θα ανορθώσει κάποτε η ελληνική οικονομία,να μας πιέζουν να μισούμε κάτι που είναι δημόσιο,διαφορετικό και πάνω από το έθνος  γιατί η μοίρα μας πλέον είναι νεοφιλελεύθερη και ρατσιστική,να βγαίνουμε έξω και να μην απολαμβάνουμε την εξαίσια φυσική  ομορφιά και το μεσογειακό φως , αφού βυθιζόμαστε στις συνεχόμενες και αιώνιες σκέψεις μας.Μας αξίζει ; Φυσικά και όχι.

   Αρκετά πια, φίλε μου.Ήρθε η ώρα.

   Η θρησκεία,η πατρίδα,το κράτος και η καθεμία κοινωνική κατασκευή δημιουργήθηκαν  και θεμελιώθηκαν  για να υπηρετούν τον πολίτη αυτής της χώρας και όχι για να τον έχουν υποχείριο του ή το εξιλαστήριο  θύμα για τα εκάστοτε οικονομικά,εθνικά και πολιτικά συμφέροντα.Άμα δεν λειτουργούν ή δεν υπηρετούν τον πολίτη αυτές οι κοινωνικές κατασκευές θα πρέπει να καταργηθούν ή να αφανιστούν. Η εξουσία δεν είναι κάτι το αφηρημένο, έχει σάρκα και οστά ,στελεχώνεται από άτομα που έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση και βιολογική δομή με σένα αλλά αποφάσισαν πως πρέπει να ασπαστούν τα ιδανικά και τις αξίες των αφηρημένων συμβόλων της εξουσίας,του χρήματος και του φόβου.Τόποι συγκέντρωσης τους είναι οι εκάστοτε πολιτικές και θρησκευτικές Εκκλησίες,το δόγμα τους φρικαλέο και απάνθρωπο,η ματαιοδοξία και ο υπερβολικός ατομικισμός οι αξίες τους,το χρήμα και η ισχύς η ιδεολογία τους.Είτε υπάρχει Θεός,είτε όχι κάποιος θα γελάσει με όλη την κατάσταση ή θα θρηνήσει.Μάλλον τα ανθρωπάρια της εξουσίας και  της ισχύος ξέχασαν ότι άνθρωπος σημαίνει να έχεις εγγυητή  τον άλλον άνθρωπο,άμα τον εξαφανίσεις ή το εκμηδενίζεις δεν λέγεσαι πια άνθρωπος  και στο τέλος αφανίζεσαι και εσύ.

  Ξεχάσαμε και εμείς όμως.Αυτή η ρημάδα κοινωνία γέννησε εξουσίες,πάθη,τραγωδίες,πολέμους.μίση,ιεραρχίες,ολοκληρωτισμούς,αυταρχισμό και εθνικές εμπάθειες αλλά στο χέρι αυτής της ρημάδας κοινωνίας βρίσκεται η ανατροπή αυτής της κατάστασης.Ναι είναι στο χέρι μας,φίλε μου.Θα πρέπει να οραματιστούμε και να κινητοποιηθούμε για την θέσπιση μιας κοινωνίας που έχει ως θεμέλιο λίθο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.Χιλιάδες χρόνια επαναστάσεων είτε βίαιων είτε ειρηνικών η ανθρωπότητα πέτυχε  ή τουλάχιστον προσπάθησε  για την επίτευξη του στόχου της,ο οποίος είναι  οι άνθρωποι της εργατιάς και της καθημερινότητας να έχουν μια καλύτερη μοίρα.Βέβαια,πολλές επαναστάσεις θάφτηκαν στο αίμα και στην λήθη,άλλες ξεπουλήθηκαν και άλλες  έγιναν αυταρχικά καθεστώτα.Η παράλογη  ανθρώπινη μοίρα από την μια,η επανάσταση μας από την άλλη.Η παράλογη μοίρα μας μας λέει ότι κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε ,ενώ η επανάσταση μας αγωνιά για την αξιοπρέπεια,την ελευθερία ,την ισότητα ,την δικαιοσύνη και το σεβασμό σε κάθετι ανθρώπινο και φυσικό , για όσο ζούμε.

    

     Η επανάσταση που επικαλούμαι δεν είναι η επανάσταση του αυτονόητου,αλλά επανάσταση της συνείδησης,του εαυτού μας, που είναι αναγκαιότητα να γίνει πράξη,να αποκτήσει όραμα και κίνητρο.Η επανάσταση μας δεν συμμερίζεται τη βία και τα παράγωγα της αλλά αγωνίζεται για την αποκαθήλωση και άρνηση της .Φυσικά,θα μας ασκήσουν βία-δεν ζούμε σε αυταπάτες- ,ναι τότε θα τους μιμηθούμε για να σωθούμε και να επιβιώσουμε . Η βία εκείνης της στιγμής είναι μια βία που δεν μας εκφράζει,ούτε και είναι αυτοσκοπός μας.Ο στόχος και η μνήμη αυτής της επανάστασης  θα έχει τα πιο αγνά και συνάμα ανατρεπτικά στοιχεία.

   Η καθημερινότητα αφορά την επανάσταση μας ή αλλιώς την επανάσταση της συνείδησης.Είναι επιτακτικό να αρνηθούμε κάθε είδους συμβιβασμό,να κινητοποιηθούμε μαζικά , να οργανωθούμε και να συμμετέχουμε σε διαδηλώσεις,κινήματα πολιτών(φεμινιστικά,της πόλης,αντιφασιστικά,οικολογικά)  που θα έχουν ως σκοπό,ως λύτρωση την αξιοπρέπεια της ζωής μας,την καθολική παραγωγική εργασία ,το σεβασμό της διαφορετικότητας και μια ελευθερία που θα έχει μέτρο και όριο την ελευθερία των άλλων.Πρέπει να διαβάσουμε,να στοχαστούμε,να αμφιβάλλουμε για όλα που γίνονται καθημερινά στη μάταια ζωή μας και να έχουν ως αρχή και κόκκινη γραμμή την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.Τέρμα πια οι δικαιολογίες, από την φτώχεια και την μιζέρια μας να αναδειχθεί η νέα ηθική μας,Μια ηθική ουμανιστική μεν,συγκρουσιακή δε.Να μην δεχόμαστε και ταυτόχρονα να καταγγείλουμε τη κάθε μορφή βίας και καταστολής  που ασκείται στην οικογένεια,στο σχολείο,στο χώρο εργασίας,στις ειρηνικές διαδηλώσεις και στην ίδια την πολιτική σκηνή.Μην ξεχνιόμαστε,εμείς του εκλέγουμε και εμείς μπορούμε να τους αποσύρουμε,Ήρθε η ώρα να εμπιστευτούμε το διπλανό μας,να μιλήσουμε με το συνάνθρωπο μας και να νοιαστούμε για αυτόν , πέρα τις διαφορές μας στο φύλο,στην εθνικότητα,στα πιστεύω μας,στον σεξουαλικό προσανατολισμό και φυσικά στις χιλιάδες διαφορές που πιθανόν έχουμε και μας ολοκληρώνουν μέσα στο χαώδης σύμπαν .Οι διαφορές μας με  γνώμονα το μέτρο και τον διάλογο,που συμφιλιώνουν τις αντιθέσεις,θα οδηγήσουν σε μια ενότητα και υπέρβαση.Είναι εύλογο να αναφερθεί πως αυτή η ριζική αλλαγή του προσανατολισμού μας προς μια ισότιμη,δίκαιη,αντι-αυταρχική,ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία θα φέρει αλλαγές τόσο στα πιστεύω μας,στην ψυχοσωματική  μας κατάσταση ,όσο και στον περίγυρο μας και στα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.Δεν είναι ο εύκολος δρόμος αλλά ο δρόμος με τις περισσότερες περιθωριοποιήσεις.τις αστοχίες,τις συγκρούσεις,τις απειλές,τις αμφισβητήσεις και φυσικά τους περιορισμούς που ίσως  θα μας ωθήσουν να διστάσουμε,να παραιτηθούμε ,ακόμα και να συμβιβαστούμε ή να πεθάνουμε συνειδησιακά.Θα πούμε ένα ΟΧΙ.

  Αυτά ήθελα να σε πω αγαπητέ φίλε μου.Εγω απευθύνομαι σε ανθρώπους που βρίσκονται στην βάση του οικονομικού συστήματος,σε ανθρώπους που τους απαγορεύουν τον λόγο,σε ανθρώπους νικημένους από την Ιστορία και την κοινωνία, σε ανθρώπους που δεν αναγράφονται σε ιστορικά εγχειρίδια και δημοσιεύματα των ΜΜΕ,σε ανθρώπους  της καθημερινότητας και της εργασίας .Στο χέρι μας είναι,ας εκτοπίσουμε τα υλικά και πνευματικά στεγανά που μας καταπιέζουν  ΚΑΙ θα απελευθερωθούμε.Εμείς θέλουμε το φως,το δίκαιο και την ευτυχία.,εμείς επιζητούμε την αξιοπρέπεια και την ειρήνη.Εύκολο να κρίνουμε,δύσκολο να κατανοήσουμε και να πράξουμε.Δεν είμαι κριτής,αλλά ένας πολίτης αυτής της χώρας που δεν ανέχομαι το ψεύδος την υποκρισία,την παραίτηση,τον θάνατο και την δυσωδία.