Του Γρηγόρη Καραγιαννίδη
Με αγωνία -που ευτυχώς τελικά οδήγησε σε ανακούφιση- παρακολουθήσαμε όλοι τη δικαστική απόφαση του εφετείου για την Ηριάννα και τον Περικλή. Η όλη διαδικασία βέβαια της απάνθρωπης ταλαιπωρίας τους μέχρι την αθώωση, γεννά προβληματισμούς. Έτσι, γίναμε θεατές μίας αδικίας απίστευτης σε μέγεθος, αφού οι κατηγορίες εναντίον των 2 ατόμων βασίστηκαν σε καθαρά ανυπόστατα για την ευστάθεια σοβαρού κατηγορητηρίου στοιχεία, και σε τρελές θεωρίες των δικαστικών λειτουργών -ταξίδι στη Βαρκελώνη,άρα Αναρχικός σώνει και καλά-, οι οποίοι λειτουργούν με “μονόπλευρο πολιτικό πρόσημο”.
Δεν είναι η μοναδική φορά που βλέπουμε τέτοιου είδους σκηνικά “απείρου κάλλους” από την ελληνική “δικαιοσύνη”. Η περίπτωση της άδικης κράτησης του Τάσου Θεοφίλου είναι χαρακτηριστική, όπως χαρακτηριστικό είναι και το “κυνήγι μαγισσών” απέναντι στην επονομαζόμενη από το σύστημα “τρομοκρατία”.
Πώς όμως το (παρα)κράτος ορίζει την έννοια “τρομοκρατία”; Όπως η ιστορία αποδεικνύει, το θύμα του όλου “κυνηγιού μαγισσών” είναι αποκλειστικά η Αριστερά και ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος. Απόδειξη, η καθημερινή υστερία των ΜΜΕ απέναντι στον Ρουβίκωνα και στο “άβατο των Εξαρχείων”, όπως και το θέμα της άδειας του επονομαζόμενου από τα μέσα αυτά “εγκληματία”, Δημήτρη Κουφοντίνα.
Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Τάσος Θεοφίλου, Ηριάννα, Περικλής. Άτομα που κατηγορήθηκαν ως “τρομοκράτες” μόνο και μόνο για τις φιλικές τους σχέσεις με “υπόπτους συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση”. Όμως το κοινό των τριών ονομάτων που ανέφερα παραπάνω, αλλά και άλλων άδικα καταδικασμένων είναι ένα: οι Αριστερού προσανατολισμού πολιτικές πεποιθήσεις τους…
Επίσης, εν μέσω δίκης βρίσκεται η συλλογικότητα του “Ρουβίκωνα” -διότι όπως λένε και τα ΜΜΕ αποτελεί απειλή για την ασφάλεια των πολιτών-, τη στιγμή που το σύστημα στερεί την άδεια από το μέλος της “17ης Νοέμβρη”, Δημήτρη Κουφοντίνα -την οποία έδωσε τελικά μετά κόπων και βασάνων, κι ύστερα από απεργία πείνης-.
Την ίδια στιγμή, έξω κυκλοφορεί ελεύθερος ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, τα στελέχη της Χρυσής Αυγής που συνεχώς παρανομούν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου αφήνονται να κυκλοφορούν έξω (με πρόσφατο παράδειγμα τον βουλευτή Μπαρμπαρούση, ο οποίος μετά από την καταδίωξη και σύλληψή του για τις αισχρές του δηλώσεις εντός του κοινοβουλίου, αφέθηκε ελεύθερος διότι “δεν ήταν ύποπτος φυγής”) , και γενικότερα, “αλωνίζουν” οι εμπρηστές καταλήψεων και γενικότερα ακροδεξιοί που τραμπουκίζουν οποιονδήποτε δε συμπαθούν ιδεολογικά -πρόσφατα παραδείγματα οι επιθέσεις εναντίον μεταναστών, και η επίθεση εις βάρος της κατάληψης στο πρώην ΠΙΚΠΑ Πετραλώνων-.
Με λίγα λόγια, η “δικαιοσύνη” στην αγαπητή μας Ψωροκώσταινα δρα κατά το δοκούν. Ακόμα και η φιλία με άτομα του ευρύτερου Αριστερού-Αντιεξουσιαστικού χώρου, όπως και η εκφορά της άποψης εναντίον κάποιου “υψηλά ιστάμενου” μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να βρεθεί κάποιος στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Και λέω “αφορμή”, διότι η αιτία είναι άλλη: το ότι ένα άτομο ανήκει στην Αριστερά και η φωνή του δεν είναι αρεστή από το (παρα)κράτος.
Έτσι, ως “τρομοκρατία” ορίζεται οποιοσδήποτε αριστερός ακτιβισμός, όχι όμως τα εγκλήματα που προέρχονται από την ακροδεξιά. Ας μου επιτραπεί λοιπόν σε αυτό το σημέιο η εκφορά της προσωπικής μου άποψεως πάνω στο θέμα αυτό… Ο “Ρουβίκωνας” και άλλες συλλογικότητες ποτέ δεν απείλησαν την ασφάλεια κανενός πολίτη, “νοικοκυραίου” -πείτε το όπως θέλετε-. Την ασφάλεια των πολιτών δεν την απείλησε ούτε καν η “17 Νοέμβρη”. Ο “Ρουβίκωνας” από τη μία προβαίνει σε ειρηνικές ενέργειες και μόνο. Από την άλλη, η “17 Νοέμβρη” γνώριζε καλά πού έπρεπε να “στοχεύει”. Κανείς τίμιος πολίτης δεν είχε να φοβηθεί τίποτα από αυτήν.
Η πραγματική απειλή και τρομοκρατία εις βάρος του λαού βρίσκεται αλλού: Στον “τρομονόμο” και στις πολιτικές που εφαρμόζονται εις βάρος του, στην απειλή της κατάσχεσης και του πλειστηριασμού της κατοικίας, στην ανασφάλεια που προκαλεί η ανεργία και τα χρέη. Μία ανασφάλεια που οδήγησε πολλούς συμπολίτες μας μέχρι και στην αυτοκτονία. Η απειλή επίσης βρίσκεται στο φασισμό, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, που οι εκφραστές της συνεχώς τραμπουκίζουν, επιτίθενται -μέχρι και δολοφονικά- εναντίον συνανθρώπων μας, και έπειτα κυκλοφορούν ελεύθεροι με κρατική ανοχή. Τρομοκρατία αποτελεί όμως πάνω από όλα η κρατική καταστολή των ΜΑΤ σε κάθε πορεία, λαϊκή διεκδίκηση ή προσπάθεια αναστολής πλειστηριασμού. Αυτά αποτελούν την πραγματική τρομοκρατική απειλή για το λαό, και όχι οι οργανώσεις, οι συλλογικότητες, η Αριστερά γενικότερα, όπως θέλει να το παρουσιάζει η ελληνική “δικαιοσύνη” και τα ΜΜΕ…
Κλείνοντας, εκτός από μία μεγάλη ευχή στα παιδιά για “καλή λευτεριά”, θα ΄θελα να κάνω και μία δυστυχώς απαισιόδοξη πρόβλεψη: Με τους “τρομονόμους” και το χάδι του (παρα)κράτους απέναντι στο φασισμό, ίσως να γίνουμε μάρτυρες και άλλων άδικων κατηγοριών, σαν αυτές της Ηριάννας και του Περικλή. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δε πρέπει να φοβηθεί κανείς μας, αλλά αντίθετα, ενισχυοντας όλοι μας την πάλη και την αλληλεγγύη, ν’ αλλάξουμε τούτη την κοινωνία, ώστε η δικαιοσύνη να πάψει να ΄ναι άδικη...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου